27. 06. 18 r. Warszawa.
Coraz rzadziej rozmawiamy o Marcinie. Co prawda Piotr ciągle chodzi zamyślony, ale trudno powiedzieć gdzie krążą jego myśli.
- O czym myślisz ? – zaczepiam go dla sprawdzenia.
- O bramie wjazdowej. Jak ją zamontować.
- Spytaj Ojca, może mają w Niebie fachowca to ci pomoże – żartuję.
- Nie mają, po co Im wjazdy – odpowiada poważnie.
- To byś się zdziwił ile u Nas wjazdów.
- A po co Wam ?
- Na samochody.
- To macie jednak auta. A jakie macie marki ? – Piotr się zainteresował.
- Niebiańskie.
- A ile mają koni ?
- Jednego.
- ……. – … zaczynam się dusić ze śmiechu, bo Homiel żartuje. Piotr też o tym wie, ale brnie dalej z czystej przyjemności.
- I wystarczy ?
- Wystarczy.
- A to są konie jak u nas ?
- Nie. To niebiańskie konie.
- A ile pali ?
- Chcesz, żeby w niebie palili ? Ta domena należy do piekła.
- A kto prowadzi ?
- No… anioły.
- A gdzie jadą ?
- Na ryby.
- Łowią ryby ?
- Są z rybami.
- Przecież macie skrzydła, po co wam auta ?
- Ale po co mam latać, jak mogę jechać ?
- …….. – śmieję się, bo Homiel sobie kpi na całego, ale w ten sposobi Piotr całkowicie się rozluźnił.
- … On ci już nie zaszkodzi.
- Nie ?
- Nie jest w stanie.
- Zdradził cię z chciwości.
- Zostaw go, niech idzie gdzie chce. Zostaw.
- …….. – Piotr westchnął. A jednak to w nim ciągle tkwiło.
- Wczoraj odprawiłem egzorcyzmy w 20 minut.
- To było tempo… !
Wieczorem.
- Wiesz… Wczoraj Ojciec powiedział mi, że…
- Tajemnica życia ziemi to tajemnica jądra ziemi. Jego żywotność maleje.
- O! To ciekawe… Istnieje taka teoria – … świtało mi gdzieś w głowie.
- I co dalej ?
- Nic – wzrusza ramionami.
- Mówiłem Ojcu, że jestem zmęczony i że nie wiem, czy moje serce da radę przetrzymać do końca.
- I co ?
- Założysz się ? … powiedział.
- Założyłeś się ? – pytam ze śmiechem pamiętając wszystkie doświadczenia z zakładami.
- Coś ty, już nie.
- … Wiesz co teraz usłyszałem ?
- Nie martw się.
- Co masz zrobić zrobisz, zanim stanie się co ma się stać.
- Hmm… – ciągle te tajemnice…
- Ojciec powiedział, żebym się modliła, aby nie zabrał mi pamięci.
- Zabiorę na chwilę.
- Ale jak? Stracę świadomość w wypadku na przykład ? – moja wyobraźnia tego nie ogarnia.
- Nie widzę u ciebie wypadku.
28. 06. 18 r. Warszawa.
Miałam nadzieję, że Piotrowi przeszło przynajmniej trochę, ale on nadal rozpamiętuje Marcina. Siedzi na kanapie wgapiony w TV i prawie się nie odzywa.
- Gdybym nie złapał tego co nabroił, to wiesz co by było.
- Mówisz o nim ?
- Dobrze wiesz, o kim mówię.
- Nie ujdzie mu to na sucho.
- Zdrada bardzo boli, ale musi być nauka.
- Uczy się zdradzający i zdradzany.
- …….
- Ojciec jest bardzo stanowczym facetem – Piotr do mnie niemal szeptem.
- Nie podlizuj się.
- Stwierdzam tylko fakt.
- Ty zawsze stwierdzasz tylko fakty.
Zadzwoniła moja mama, więc ściszyłam telewizor co było wielce ryzykowne, ponieważ trwał mundialowy mecz. Pół godziny później zadzwoniła Krysia i zupełnie nieświadomie zrobiłam telewizor głośniej, co doprowadziło Piotra niemal do furii. Moją mamusię musiałam słyszeć dobrze, ale teściową już niekoniecznie. 
- Dlaczego nie ściszasz, kiedy ona dzwoni ?!!! – zrobił mi awanturę.
- Ojcze, czy Piotr nie przesadza ? – próbuję się bronić.
- Czy ma rację, czy nie ?
- Noooo ma.
- To po co Mnie wołasz ?
- ……. – roześmiałam się.
Głupio mi było, więc zapatrzyłam się w TV udając, że nic się nie stało. Zauważyłam, że wzrok mi się pogorszył i nie widzę napisów.
- Na starość będę gruba i ślepa – mówię do siebie.
- Tak jak poprawi ci się przemiana materii, tak poprawi ci się wzrok.
- Byłoby miło – ucieszyłam się.
- Dla kogo ?
- Po to, żebyś dobrze pisała, czy widziała co piszesz ?
- ……. – znowu wybuchłam śmiechem.
Dobrze pisać dla Ojca, ale moje odręczne notatki wyglądają koszmarnie. Mając taki wzrok często nie wiem co piszę, same bazgroły.
Zapadła cisza. Długo myślałam jak tu Piotra ożywić…
- Zauważ, że przed sprawą z Marcinem nie dostałeś żadnego ostrzeżenia, a zazwyczaj dostajesz jak ktoś chce cię oszukać. Jaki wniosek ? Że to musiało się stać !
- Hmm… Powiem tak. Nie chciałbym być na jego miejscu – powiedział twardo. Spojrzałam na niego i zrozumiałam, że mówił poważnie. Gdyby tylko dano mu władzę to…
- Póki co zatrzymałem wyroki Piotra.
- To nie byłaby nauka, a byłaby miazga.
- Tu jest sędzia – powtarza Ojciec wskazując Siebie.
- ……..
- Od dwóch dni słyszę…
- Juda, zdradziłeś syna człowieczego.
- Nie Judasz ?
- Juda.
Piotr sprawdził w „Pasji” jak to brzmiało faktycznie, a brzmi Juda. Po aramejsku.
Po egzorcyzmach.
- Dzisiaj modlitwa mi nie szła. Nie mogłem się skupić. Na koniec usłyszałem…
- No ! Skończyłeś modlitwę. Na piątkę to nie było.
- Nie było ? … Pytam i wtedy odzywa się ktoś jeszcze.
- Na trzy z plusem.
- Bez plusa… Mówi Ojciec.
- ….Wyobrażasz sobie ?! Dyskutowali między sobą… ! – wybałusza oczy.
- Kto był bardziej surowy, Ojciec czy Jezus ? – sytuacja mnie rozbawiła.
- Nie wiem.
- Myślę, że Ojciec – ryzykuję.
- Nie wiem.
- Możesz się dowiedzieć ?
- Co ma się dowiedzieć, kiedy już powiedziałaś.
- Mój Syn dał na zachętę.
- ???!!!
- Chrystus to chodząca dobroć.
- Chcesz powiedzieć, że jestem zły ?
- Nieeee, tak sobie mówię…
- … Lepiej czasem się jednak nie odzywać… – szepcze do mnie ze strachem w oczach.
