31. 12. 17 r. Szczecin.
Dzisiaj sylwester. Zawsze spędzamy go u rodziców Piotra, czyli u Krysi.
- Homiel, jaki to będzie rok ? – pytam w drodze.
- Czas przywrócić ci twe imię. Dzwon Zygmunta się odezwał.
- Czego nam życzysz ?
- Nierozerwalnego kręgu – pokazał 3 osoby trzymające się w kręgu za ręce.
- A dlaczego nie 4 ? – zastanowiłam się.
- A gdzie mój Grubasek? – pytam.
- Przy tobie.
- To dlaczego 3 ?
Polska na koniec roku żyje szokującą tragedią. https://www.wprost.pl/kraj/10095295/smierc-nastolatek-z-trynczy-prokuratura-o-przyczynach-tragedii.html Przypomniałam sobie o niej …
- Dlaczego odeszły te nastolatki ?
- A dlaczego odszedł Edziu, twoja babcia?
- Niektórzy odchodzą szybko, niektórzy odchodzą późno.
- Nie zadawaj Mi takich pytań, na które nie odpowiem.
- Nie dostrzeżesz tego mając taką wiedzę, jaką masz.
Sylwester upłynął nam na wspominkach o Edziu. Kiedy wybiła północ czułam przez skórę, że nadchodzi nowe. O dziwo nasza synowa, która dołączyła do nas godzinę wcześniej mówi w pewnej chwili, że czuje nadchodzące, wielkie zmiany. Spojrzałam na nią uważniej, ponieważ de facto powtórzyła słowa Homiela i samego Ojca… A może to Niebo przez nią przemówiło ? Leżąc dwie godziny później już w łóżku odważyłam się na wyznanie …
- Ojcze, Ty i tak wszystko słyszysz, więc powiem szczerze. Boję się, po prostu się boję. Boję się tego, co nadchodzi. Nie zabieraj mi go, bo nie wiem jak to wytrzymam. Jestem twarda, ale czy muszę być ciągle twarda? – … i zamyśliłam się na swoimi słowami.
- Ale rozumiem, że tu chodzi o ważniejsze sprawy. Więc zgadzam się, niech dzieje się według Twojej woli. Przyjmę wszystko. Mówię otwarcie…, ale boję się jak jasna cholera. Boję, że Cię zawiodę i nie dam rady. Nie będę grała bohatera, ale boję się.
Powtarzałam tak w kółko parę razy w myślach, aż zasnęłam.
01. 01. 18 r. Szczecin.
Wstałam później niż zwykle, co jest oczywiste po sylwestrze. Wstałam z migreną. Czekałam na Piotra, by się obudził i mi pomógł. Kiedy wstał, to ledwo powłóczył nogami, więc nie miałam sumienia jeszcze go o coś prosić.
- Rozmawiałem nad ranem z Ojcem. Powiedział mi …
- Do tego ciała powróci cała stara dusza. Narodzi się na nowo.
- Na pewno się zmienię – siadł na fotel ciężko i spojrzał w sufit.
- ……. Nie szukaj Mnie na Górze, skoro siedzę koło ciebie…, powiedział mi teraz Ojciec.
- ……. – Piotr spojrzał obok na pusty fotel, wyciągnął rękę i zaczął go macać.
- Nie, to Ja położę rękę tam, gdzie siedzisz …
- …. To niesamowite, że tak Ojciec mówi.
- To niesamowite, że ty nadal w to wątpisz.
- Bardziej czekam na te chwile, niż ty – …. druga fala.
- To dlaczego tego nie przyspieszysz Ojcze ? – pyta Piotr.
- Nie wszystkie tryby zostały włączone.
- Wiele jest w stanie zrobić człowiek, ale wszystkie tryby, aby zadziałały jest w stanie zrobić tylko Ja.
- ……. – siedziałam w ciszy zapisując wszystko, nie miałam siły przy migrenie się odzywać…
- Teraz Ojciec mówi do ciebie …
- Z tych kawałków ( scen z życia) , które piszesz, będzie książka.
- Powiedz Mojej pisarce, że ją bardzo kocham.
- Mówię to teraz, z dniem noworocznym.
- Zawsze w ciebie wierzyłem. Ani razu Mnie nie zawiodłaś.
- … !? … To odpowiedź na moje wczorajsze stękanie – pomyślałam.
- Pokazał mnóstwo ziarna, które sypiesz na pole …
- Piękny plon wyrośnie. Jestem z ciebie zadowolony.
Zawsze 1 stycznia każdego roku Edziu słuchał koncertu noworocznego emitowanego z Wiednia. To był jego zwyczaj od wielu lat, którego nie pamiętam, by kiedykolwiek zaniechał. Siedzieliśmy w rodzinnym gronie 5 osób przy stole i akurat zaczął się koncert.
- Ciekawe, czy Edziu tutaj jest, zawsze to oglądał – powiedziałam głośno.
I w tej samej chwili rozległo się głośne uderzenie w ścianę, specyficzne, głuche. Nie od strony sąsiadów, co można na siłę byłoby wytłumaczyć, że to oni, ale od strony korytarza, gdzie nie ma nikogo. Spojrzeliśmy na siebie z uśmiechem.
Wieczorem.
Piotr relaksował się oglądając w internecie nowe Audi.
- Gdybyś miał auto, to byś płakał i rwał to, czego nie masz.
- A czego nie mam? … A ! Włosów! – uzmysłowił sobie po chwili.
- … Mam wątpliwości, czy dobrze zrobiłam.
Podczas świąt pogadałam sobie na osobności z pewną osobą z rodziny, która zaczęła pouczać i krytykować za gotowanie. Wkurzyło mnie to niemiłosiernie, bo wykazała się ogromnym brakiem taktu.
- Myśli, które zostają w spokoju, są myślami bezużytecznymi.
- Możesz to wyjaśnić ?
- To jest grzech zaniechania. Dobrze zrobiłaś.
- …….. – ulżyło mi.
- Jest dobrym człowiekiem, nie mniej jednak dobrze zrobiłaś.
Siedzimy w fotelach przed TV lekko otępiali, bo i po sylwestrze i całkiem nowy rok nastał.
- Właśnie doszło do mnie, że zaczął się nowy wyścig – Piotr myślami krąży wokół firmy.
- Źle to mówisz. Zaczął się etap, na który wszyscy czekają.
- Ja nie mam siły się przeprowadzać – Piotr spojrzał na wszystkie graty leżące w pokoju.
- Jak zobaczysz gdzie, to wykrzeszesz siły.
- ….. Homiel kazał mi odebrać pocztę, gdy przyjedziemy.
- Tak ?! A co możesz mieć ? – pytam z ciekawości.
- Wezwania z ZUS, US … Same przyjemności.
- Nie dramatyzuj, ale odbierz.
- Ten śnieg już się topi – mieliśmy wrażenie, że mówi teraz o problemach w firmie.
- … Mam już dosyć wszystkich świąt – rozkładam się na fotelu jak żaba.
- Czuję się przeżarta, za dużo mięsa … Nie lubię właściwie mięsa.
- Masz tak z przeszłości. Jadwiga nie lubiła.
- ????!!!!! – wyprostowałam się gwałtownie.
Jadwiga ? To jest tak surrealistyczne, że w ogóle nie zajmowałam sobie nią głowy. Tym razem zajrzałam do komputera, bo Homiel udzielił bardzo precyzyjnej informacji.
Fakt, że nie jadała mięsa, ale za to bardzo lubiła torty. Nie podróżowała w karocy, jak inne ówczesne damy, ponieważ uwielbiała jazdę konną. Wolała dosiąść ognistego ogiera, niż kolebać się po wybojach w wozie ciągniętym przez woły, bo takie głównie jeździły po naszych drogach. http://www.gazetakrakowska.pl/artykul/3734884,nasza-historia-jadwiga-nie-taka-swieta-jak-ja-maluja,id,t.html
Czytając ten fragment zaczęłam się śmiać, ponieważ przypomniałam sobie pewną o niej rozmowę.
-Być władcą i się modlić to bardzo dużo. -A ja ? Kim byłem wtedy ? -Jak chcesz, to możesz być jej koniem! – prosto wypalił Homiel, żartem oczywiście dając do zrozumienia, żeby nie był taki ciekawski. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/05/19/pan-bog-na-ciebie-juz-czeka/
Myślałam, że Homiel to wymyślił „na poczekaniu”, a tu się okazuje, że to jeszcze jedna informacja historyczna. Wg książki „Legendy o królowej Jadwidze”, klacz Królowej Jadwigi – nazywała się Draga. Znowu mam potwierdzenie, że słowa, które padają w naszych rozmowach nie są przypadkowe.