Gdybym chciał świata idealnego, nie byłoby diabła.

28. 02. 19 r. Warszawa.

• Miałem ciekawą wizję, byłem na polanie z innymi ludźmi. Na polanie stało coś w rodzaju wagonu, ale cały przeszklony, z drzwiami, które się przesuwały. Stojąc z tymi ludźmi wiedziałem, że w pobliżu jest potężny diabeł. Czułem go, że jest, ale był niewidoczny. On szponem swym chwytał jednego człowieka i wyciągał z grupy i rzucał w czeluść. Nic nie mogłem poradzić, bo robił to z znienacka, a ja go nie widziałem. Robił tak z każdym z osobna i nic nie mogłem na to poradzić ! – Piotr był wyraźnie poruszony.
• Nie widziałem go gdzie w danej chwili się znajduje. I tak chwytał tych ludzi po kolei, aż zostałem w końcu sam. Wbiegłem do tego wagonu i zamknąłem za sobą drzwi, był tam taki zatrzask, ale on nie działał. Stanąłem w końcu wagonu i widzę, że drzwi się przesuwają, zobaczyłem tylko jego szpon jak przesunął drzwi. Zauważam, że obok leży jakaś flinta, strzelam do niego na chybił, bo go nie widzę, ale flinta to kapiszon, w środku nic nie ma. I wtedy dochodzi do mnie, że sam nie dam rady. Wołam na głos …
• Ojcze, pomóż mi… ! Wtedy wizja się kończy.
• Hmm… Niewidzialny diabeł ? – zamyśliłam się.
• Co to znaczy ? – Piotr się dopytuje.
• Nooo, walczysz z niewidzialnym diabłem i sam nie dasz rady – wzruszam ramionami. Wydaje się to oczywiste, ale pewna do końca nie jestem.
• …….
• Nie wyobrażam sobie, że mógłbym się tak zmienić jak mówi to Ojciec. Lubię coś zjeść, kawę wypić, autem pojeździć … Normalny facet jestem.
• Kawkę wypijesz, autem pojeździsz … Wkrótce o tym zapomnisz.
• A jak to zrobisz ?
• To jest łatwiejsze niż myślisz.
• Jak ci pokażę kawałek Siebie, zwariujesz z radości.
• Już się cieszysz.
• …… – rzeczywiście się cieszył i też oczy mu się zaszkliły z tęsknoty.
• Jak ty chcesz żyć beze mnie ? – Piotr do mnie.
• Nie strasz, nie strasz…
• Może będziesz siedzieć w domu i się modlić ? – przyszło mi do głowy.
• Nie tak przewidziałem.
• Nie chcę ukrywać go dłużej.
• Będzie wędrować po świecie ? – zżera mnie ciekawość.
• Sami przyjdą do niego.

Naprawdę wierzę w Ojca, ale za nic nie potrafię jeszcze uwierzyć, że „Sami przyjdą do niego”. Po prostu trudno sobie to nam wyobrazić.

Wieczorem.

• Ojciec powiedział mi jak jechałem do domu, żebym nie naprawiał samochodu.
• Sam się naprawi.
• I nie szukaj, ten ci starczy do końca.
• On jest dla ciebie.
• Tak ? A co dalej ?
• Dalej jest już tylko Ja.

Nasz córka ubiegała się o wyjazd służbowy na Cypr. Wyjazd nie byle jaki, bo aż 3 – miesięczny. Bardzo jej na tym zależało, ale szanse były mniej niż marne i nawet Ojciec milczał, gdy o to pytaliśmy. Doszliśmy do wniosku, że nie pojedzie. A dzisiaj gruchnęła wiadomość, że jednak wyjeżdża.

• To co z jej wyjazdem ? Jednak jedzie !
• Ja też jestem wrażliwy.
• Widziałem jej żal.
• To możesz zmienić Ojcze decyzję ?
• Sami mówiliście, że się uczę.
• ……. – miałam dziwne wrażenie, że to był żart. Mało brakowało, a zobaczyłabym oczami wyobraźni jak Ojciec puszcza do mnie oko. Od początku miała jechać, ale trochę dreszczyku niepewności nie zaszkodzi.
• Słucham was.
• Jesteś niesamowity.
• Nie podlizuj się, to masz opanowane do perfekcji.
• ……. – roześmiałam się.

p.s. Ten wyjazd okaże się nieprzypadkowy. Powinnam wydrukować sobie na czole w końcu, że nic nie dzieje się bez powodu i przyczyny.

W Korei przerwano negocjacje – http://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2019-02-28/trump-o-negocjacjach-nuklearnych-z-korea-pln-nie-ma-pospiechu/?ref=1491574

• Zobacz co z tą Koreą, robię swoje, a tu nic – Piotr jest wyraźnie rozczarowany.
• Gdybyś nie robił swoje, dawno byłoby słońce na ziemi.
• Hmm… – zastanowiły mnie co znaczą te słowa. „Słońce na ziemi” kojarzy mi się z kataklizmem, spaloną ziemią, klęską.
• Zło ciągle działa, nie da się tego zlikwidować zupełnie.
• Nie da, i dlatego apokalipsa musi się zdarzyć, bo jest zapisana.
• Dlatego to co nieuchronne, musi się wypełnić.

01. 03. 19 r. Warszawa.

Siedzieliśmy na kawie jak zwykle. Piotr na „dzień dobry” zastrzegł sobie, abym o nic nie pytała, bo ledwo żyje. No to siorbałam kawę wolno i w milczeniu spokojnie czekając.

• Beata dzisiaj dzwoniła i mówiła, że boli ją głowa, kości, mnie też to wszystko boli – Piotr narzeka.
• Bo macie te pieczęcie. Jedno czuje co drugie czuje – wzruszam ramionami.
• Ojcze, po co dałeś mi to połączenie ?
• Po to, żebyś się pytał.
• ……. – wybuchłam śmiechem. Z żartu i radości, że się Ojciec odezwał. Dzień bez Ojca, dniem straconym – to moja maksyma.
• Wiesz po co będzie kontakt z nią ?
• Abyś skończyła co robisz podczas jego nieobecności.
• ……. – szczęka mi opadła. Tego się nie spodziewałam.
• To jest bardzo ważny ten wątek z Beatą.
• A nie możesz Ojcze jej powiedzieć, że to ważne ? 
• Po co Piotr miał operację ?
• Żeby to ludzie załatwiali sprawy ludzi.
• Gdybym chciał zrobić człowieka idealnego, to bym zrobił.
• Gdybym chciał świata idealnego, nie byłoby diabła.
• Gdzież Ja bym się uczył ? – … daję głowę, że znowu puścił przy tym oko na znak, że to ironia.
• Po to jest życie, rozwój, doświadczenie, żebyśmy się uczyli.
• ……..
• Mam skończyć podczas jego nieobecności ? Co to znaczy ? Gdzie będzie Piotr tyle czasu, że nie będzie z nim kontaktu ?
• Jego nie będzie nigdzie.
• ???!!!
• Przecież nie może być w Niebie przez pół roku ?!!! – mówię otwarcie.
• Ty to wiesz lepiej ?
• Ale nawet Henoch nie był tyle czasu w Niebie !… Chyba … – … zwątpiłam po sekundzie, bo w sumie to nie mam pojęcia.

Henoch został wzięty do Nieba, aby zobaczyć co miał zobaczyć, a potem wrócił na okres roku ziemię i spisał co widział. Ile mogła potrwać jego podróż w Niebie ?

I Księga Henocha; 6 Pozostawimy cię na jeden rok z twoimi dziećmi, aż odzyskasz moc, abyś mógł pouczyć twoje dzieci i dla nich spisać [ te rzeczy ] i dać o nich świadectwo wobec wszystkich twoich dzieci. Drugiego roku zabiorą cię od nich.

• Myślisz, że są jakieś szablony ?
• ……. – patrzę na Piotra i nie mogę uwierzyć.
• Ty umrzesz ???!!! … Nieeeee – pocieszam sama siebie.
• Musisz mi potem dyktować, więc nie umrzesz … To o co chodzi ?! – jestem zdruzgotana tym odkryciem, że jego nieobecność może trochę potrwać.
• A może ty jednak do zakonu pójdziesz po prostu… ? Tam nie ma telefonu, internetu, odcięty od świata, faktycznie nie będzie z tobą kontaktu …
• A może jednak umrę… ? – Piotr kiwa głową wkurzając mnie tym gadaniem niesamowicie.
• Nie strasz jej.
• Będzie całkiem inaczej.