05. 08. 17 r. Warszawa.
Wracaliśmy pociągiem do Warszawy. Wstaliśmy o nieludzkiej 3.00 godzinie, by zdążyć na pociąg na 4,00 rano. Miałam nadzieję, że wagon będzie pusty, a okazał się prawie przepełniony. Nie żałowałam, bo i tak nie liczyłam na rozmowę z Homielem. Oboje ciągle byliśmy bardzo zmęczeni, a ból fizyczny odczuwaliśmy dosłownie w mięśniach. Tak nasze organizmy zareagowały po stresie.
- Homiel mówił, że Oni mają po wiele imion, a każde imię to jakby osobna funkcja, zadanie… W takim razie „przywróć mi imię” to chyba przywróć mi funkcję ? – myślę głośno, ale mówię szeptem.
- Oględnie to ubrałaś, chodzi o wszystko – a jednak się odezwał.
- Ale ja nie jestem zbyt poważny na coś takiego – Piotr zaczyna się bronić.
- Nie o taką powagę chodzi, bo wielu jest poważnych.
- Twoje imię w drodze.
- …. A teraz przyda ci się twój nowy telefonik.
- … ???! …
- Już nie tylko będziesz pisarką, ale i fotoreporterką.
- ??? Really ?!!! – wyrwało mi się głośno.
- Jeśli tak będzie, że jakieś nowe zdjęcia zdobędę, to … będzie ciekawie !
- Nie 600, a miliony to będzie czytać.
- A nie mogliście tak Edzia po prostu uzdrowić ? – pytam.
- Wszystko jest po coś.
- Piszesz i piszesz i nie wiesz, co piszesz.
- Przecież znasz to … Bóg wie, co robi.
- ……. – uśmiechnęłam się, bo sama tak często mówię.
- Przyjmij i opisuj, będziesz widziała mądrość Ojca, a nie „dlaczego”.
- ……. – te słowa szybko mnie otrzeźwiły i postawiły do równowagi.
- Spytaj się uprzejmie Homielka, czy w sierpniu coś się wydarzy ?
- Mało masz wrażeń ?
- Już nie będzie okresu, kiedy nic się nie będzie działo.
- Nie ma na to miejsca, czasu mało.
- Hmm … do Ustronia wyskoczymy jeszcze ?
- Zapomnij o tym.
- Nie na odpoczynek tu cię powołano, choć maniana obowiązuje.
- ……. – uśmiechnęłam się będąc jednocześnie pod wielkim wrażeniem Ich strategii działania.
- Wiesz co teraz słyszę ?
- Wyjedziesz do Ziemi Świętej.
- Jaaa !!!??? – pytam, bo nie wiem do kogo mówi.
- Ty jako osoba towarzysząca.
- Ziemia Święta ? – Piotr patrzy na mnie i pyta wzrokiem.
- Jerozolima przecież.
- Odwiedzisz tego, któremu wszystko zawdzięczasz.
- Tak z własnej woli ? – miałam na myśli, czy sami zdecydujemy, czy okoliczności tak poprowadzą, że będziemy zmuszeni pojechać.
- To skomplikowana koronka ….
- ……. – nie było sensu pytać o to dalej, tylko czekać.
- To na święta nie będzie dwóch osób, Edzia i naszego syna – wzdycham, bo wiem, że syn będzie akurat w morzu.
- Ale ja będę – Piotr na to, co jest dla mnie akurat oczywiste.
- A skąd wiesz ?
- …….. – ręce mi opadły.
- Jak to ?
- Pamiętasz litery Urbi et Orbi ?
Mieliśmy kontrahenta w Lublinie, do którego Piotr często wyjeżdżał w sprawach biznesowych. Jakiś czas temu miał wizję, w której zobaczył drogowskaz z nazwą miasta; Lublin. Nazwa była bardzo wyraźna, a w pewnym momencie jej litery się zaczęły rozpływać i pojawił się nowy napis; Urbi et Orbi. Co oznacza; miastu i światu. Wtedy zrozumieliśmy, że nastąpi zmiana kontrahenta (co też się stało), ale teraz myślę, że znaczy to o wiele więcej.
- No i ? Nie mów rebusami, nie mam na to siły.
- Co Ja zrobię, że niewiele różnisz się od małpy, na te 300 zwojów tylko jeden pracuje – Homiel sobie zażartował na temat budowy mózgu.
- Ale…. Homiel…. To nie będzie tak jak Edziu ?…. – a mi do śmiechu nie było.
- To nie zgon.
- … No to jak ?
- Jak Bóg każe mi coś zrobić, to ja nie będę dyskutować.
- Człowieku ! Ale postęp ! Nie będziesz dyskutować ?
- No nie … – to faktycznie wielki postęp w przypadku Piotrusia, który zawsze na wszystko ma swoje własne zdanie.
- … Ojciec spełnił swoje słowa, zmiany zaczęły się jeszcze w lipcu, tak jak mówił … 23,45.
- W ostatnich minutach lipca, ale jednak lipca. Ja tam wolę się nie zakładać – i mówię naprawdę serio, bo widzę, że wszechpotęga Ojca jest absolutnie rzeczywista.
- Ja też – Piotr lekko przestraszony, ale chyba zapomniał o swoim zakładzie
- To, że nie chcesz już auta, nie znaczy, że zakład nie obowiązuje.
- …….. – przyszło mi teraz do głowy, czy to czasami z Ojcem nie rozmawiamy. Zamilkłam na wszelki wypadek i wolałam siedzieć cicho, a Piotr gdzieś odpłynął.
- Widzę Edzia … Bóg Ojciec pozwolił mi go zobaczyć … – Piotr się uśmiechnął.
- Wiesz co mówi ?
- Piotr, jestem zaskoczony. Nie wiedziałem, kogo w domu hoduję.…
- … Tacie jest strasznie głupio i nie chce patrzeć mi w oczy … Przeprasza, że mnie bił …. Mówi…
- Tu nie jesteś Piotr…
- ……. – Piotr wzruszył się bardzo i zamilkł na długo.
Po godzinie odezwał się Homiel.
- Niedługo będziesz widzieć Nas, jakbyś widział Olę.
- A ja ? To niesprawiedliwe – pytam, bo czy to jest sprawiedliwe ?
- Ale jesteś żarta.
- Parę zdjęć dam ci zrobić, do fryzjera nawet pójdę – … roześmiałam się natychmiast.
- Pamiętasz tego z włosami ? – przypomniał mi wizje anioła, któremu falowały włosy.
- Po fryzjerze był.
Obserwowałam to wszystko stojąc obok i radowałam się ich szczęściem. Ten mężczyzna śmiejąc się w pewnym momencie lekko odrzucił do tyłu głowę, zwróciłam uwagę na jego falujące półdługie włosy, wyglądało to przepięknie. Nie wiem dlaczego pokazali mi to w zwolnionym tempie, jakby to miało mieć jakieś znaczenie. Włosy falowały i falowały... Pomyślałam nawet, że zawsze chciałam mieć właśnie takie włosy http://osaczenie.pl/wp/2016/04/26/aniol-w-niebieskiej-koszuli/
Mimo, że oboje byliśmy bardzo zmęczeni, śmieliśmy się na głos nie zważając na innych ludzi. Wykorzystując fakt, że Homiel wydaje się dzisiaj bardzo rozmowny, postanowiłam zadać Mu pytanie, które od dawna chodziło mi po głowie.
- A kto po śmierci wita buddystę ?
- …. Słyszę coś naprawdę głupiego – Piotr się zawstydził i nie chciał przekazać …
- No mów ! Tobie się wydaje głupie, ale Oni nigdy głupio nie mówią.
- Ale to jest głupie !
- No mów!
- Słyszę słowa piosenki; „Wars wita was, Wars wita was” – https://www.youtube.com/watch?v=NG2_6Nvu3fI
- …….. – zbaraniałam, bo to rzeczywiście dość … dziwna odpowiedź na moje pytanie.
- Aaaaa – dopiero po chwili zaczęłam się śmiać.
- Wars jest w pociągach, my jesteśmy teraz w pociągu, Wars to symbol podróży – tłumaczę Piotrowi się śmiejąc, ale zaraz poważnieję, bo chyba właśnie mamy odpowiedź na jedno z kilku fundamentalnych pytań, które sobie stawia człowiek.
- To znaczy …
- A nie Budda wita po drugiej stronie buddystów ? – Piotr mi przerwał.
- A kto to jest Budda ?
- … ??? …
- Jest Chrystus, Syn Boży, a Ojciec stworzył ten świat.
- Ale to od was zależy kto, gdzie się urodzi… – drążę dalej.
- Doświadczenie. Każda droga to nauka.
- A czy są dobrzy sądzisz, że nie grzeszą ?
- Jest jeden Bóg Ojciec, jeden Jezus Chrystus, jedna wiara.
- Nie od ludzi, a od Ojca jest Chrystus. Mesjasz.
- ….. A ja myślałem, że Homiel głupoty mówi z tym Warsem.
- Ty się nie śmiej. Wpadniesz do Tomaszowa.
No i znowu zapadliśmy w zadumę. Jeśli Bóg Ojciec stworzył cały świat, wszechświat, wszystko…, to jest Ojcem wszystkich ludzi. Żydów, chrześcijan, buddystów, muzułmanów, Indian z dżungli amazońskiej… Miliony ludzi w ogóle nie wie o Chrystusie, ale czy to czyni ich kandydatami do piekła ? Śpiewając „Wars…” Homiel pokazał, że życie jednego człowieka w całości jest jak podróż pociągiem z wieloma różnymi wagonami. Raz jesteśmy w wagonie z buddystami, a kiedy indziej możemy być z chrześcijanami. Ostatecznie i tak lokomotywa jest jedna. Jednakże to tylko jeden wagon jest najbliżej lokomotywy. Nie ma dziesięciu różnych wagonów, których jedna lokomotywa ciągnie jednocześnie. Czy to się komuś podoba, czy nie… najbliżej Boga jesteśmy tylko wtedy, gdy wierzymy w jego Syna. Jest jeden Bóg Ojciec, jeden Jezus Chrystus, jedna wiara. Wszystko inne to… Doświadczenie. Każda droga to nauka.
Wracamy do spraw przyziemnych.
- Trzeba trawę posadzić w ogrodzie – Piotr już ustala plany na najbliższe dni.
- To się spiesz, niedługo na to nie spojrzysz.
- W tym roku musi się spieszyć, a w przyszłym ? – chciałam w ten sposób sprawdzić, jak długo będzie trwała ta przemiana.
- Te macanki nie ze Mną Bruner – zacytował słowa z „Klosa”, ulubione powiedzonko Piotra.
- Jak się zachowa człowiek, który będzie od ciebie wiedzieć więcej nie 100 razy, a 100 tysięcy razy ?
- Będzie pielił, czy nawracał ?
- …….. – nie wiedziałam co odpowiedzieć.
Dojechaliśmy w końcu do Warszawy. Była tak piękna pogoda, że do domu doszliśmy piechotą.
- Co znaczy hojte ? – Piotr pyta mnie sapiąc.
- Po niemiecku „dzisiaj”. Heute… – jeśli słyszy po niemiecku, to znaczy, że to informacja dla mnie.
- Od dzisiaj będzie tylko szybciej.
- Homiel cię pyta co byś zrobiła, gdybyś dostała od Nich pieniądze.
- Wydałabym książkę.
- … Widzę jego uśmiech.
- No dobrze, ale jak Oni to chcą zrobić ? Budzę się i widzę walizkę z pieniędzmi ?
- No coś ty, jak je „upierzesz” ? – racjonalne myślenie Piotra mnie rozśmieszyło. Tylko on tak potrafi połączyć Niebo z ziemią.
- No to co ? Mam grać ?
- Zacznij już jutro.
Dopisane 03. 04. 2018 r.
- Zacznij już jutro – oczywiście gram. A co dalej ?