28. 07. 18 r.
Rano wyjechaliśmy do Szczecina. Perspektywa tygodniowego pobytu w domu bardzo nas cieszyła. Czekałam na dobry moment, aby zacząć rozmowę.
- Homiel we wszystkim mi pomaga. Muszę Mu jakoś się odpłacić – ale to Piotr zaczął.
- Wolę czyny.
- Czyli co ?
- Różaniec.
- Ciekawe…. Od kiedy to używany jest różaniec ? Kto go wymyślił ? – już zaczynam pytać.
- Różańcem nie wolno się bawić.
- Oook… – już nie miałam więcej pytań. Czasami lepiej po prostu nie pytać, tylko przyjmować bez pytań.
- …….
- Ciekawe co dalej będzie…
- Sąd to jest początek lawiny wszystkiego.
- Ty powinieneś wiedzieć, a i Ola skoro pyta o różaniec.
- Wizje są jednoznaczne.
- Taaa… łatwo powiedzieć… – pomyślałam.
W radio podano informację o śmierci Kory Jackowskiej. Niby człowiek się tego spodziewał ze względu na jej chorobę, ale mimo wszystko było to spore dla nas zaskoczenie. Dziennikarz odtworzył z piosenki jej słowa; Ja się nie boję, zamykam oczy, miłość jest w Niebie… Bardzo nas to wzruszyło.
- Kora odeszła młodo – Piotr kiwa głową.
- Młodo odeszła Przybylska, ale co znaczy młodo ?
- Nigdy nie jest się na umieranie za młodym.
- A ja wielokrotnie miałem umrzeć.
- Tek, potwierdzam.
- Ale jeszcze żyjesz.
- ………
- Jak przyjdzie pora, to mnie Ojciec weźmie w sekundę.
- Na coś takiego to trzeba sobie zasłużyć.
- A więc sposób w jaki umieramy ma swoje znaczenie ?
- …….. – cisza.
- Od dawna mam wizję jak wiszę w powietrzu bezwładnie, a ze mnie wychodzi światło i rozświetla cały wszechświat. Wiszę i głowa mi opada.
- Jeszcze żyjesz, na chwałę Ojca.
- Nigdy nie zgub tego zdania.
- Renifery już się szykują.
- ???!!! Jak u św. Mikołaja ?
Piotr zapadł w zadumę.
- Ojciec ciągle mówi, że coś się wydarzy. Muszę ci kupić nowe auto, bo to się psuje i żebyś miała.
- Ciekawe za co … – myślę racjonalnie.
- Na sam koniec wszystko dasz, dam ci to.
- Jak ci to kupi, to się martw.
- ……. – odechciało mi się wszystkiego w sekundę.
Wiem co Ojciec chce powiedzieć. Kiedy Piotr zaopatrzy nas we wszystko, zapewni bezpieczeństwo, wtedy odejdzie.
- Jak ja będę żyła nie słysząc Was ?
- Będziesz słyszała.
- Hmm…
- Czy gacek na dobre już odszedł ?
- …….. – zerkam na Piotra i się dziwię. Naiwny, czy tylko udaje naiwnego ?
- Ślady, które masz na sobie są ?
- Znak na kolanie to twoja nagroda.
- Dla żołnierza to jest nagroda jak każda szrama po bitwie.
- A przeciwnik był naprawdę trudny.
- Przede wszystkim trudny był do rozpoznania.
- Taaa, nawet są przezroczyste – Piotr prycha pod nosem ciągle zdziwiony.
- Nawet nie zdajecie sobie sprawy co robicie dla tego świata.
- Ty egzorcyzmami, a ty pisaniem.
- Eeeee tam… To czyta może z kilkanaście osób – macham ręką, że nie ma się czym przejmować.
- Uratować jednego to uratować świat.
- Dlaczego nie pamiętasz ?
- Piszesz bez pamięci, a czytasz bez zrozumienia.
- Może mam Alzheimera ?
- Chciałabyś.
- Broń Boże !
- Miałabyś wytłumaczenie.
- Hmm… Mam wrażenie, że te wszystkie gacki twoje i ludzi, których oczyszczasz to dla ciebie, żebyś się kształcił – mówię do Piotra.
- Miałem się kształcić ?
- Wiele będzie iskier, ale liczy się jedna iskra.
- ???!!!
– spojrzeliśmy na siebie zdziwieni, ponieważ to zdanie padło jakby zupełnie z innego kontekstu.
Zdawałam sobie sprawę o jaką iskrę chodzi, ale zabrakło mi odwagi na dalsze pytania.
- Jako żołnierz Ojca musiałeś dostać trudne zadanie, żebyś był coraz lepszy. Nie wiem czy jakikolwiek ksiądz by dał radę to co ty robisz.
- Dałby każdy, jeśli pomógłby mu Ojciec.
- To prawda…
- Żeby spalić ich w tunelu to nie mogło być łatwe.
- O co chodzi ? – pytam.
- Miałem wizję. Czekam w tunelu na gacki, które biegły, aby mnie dopaść. Stałem z mieczem gotowy do walki, nie uciekałem.
- I co?
- Walczyłem, aż w końcu rozpostarłem szeroko ręce i dopiero moja anergia je spaliła.
- Aaaa, to dlatego myślałeś, że ćwiczenie ciebie skończyło się…
- Wszystko płynie, walka ciągle będzie trwała, ale nie w takim stopniu.
Dojechaliśmy do Szczecina i prosto na obiad do Krysi. Z powodu gorąca Piotr miał na sobie krótkie spodenki i oczywiście Krysia zwróciła uwagę na ślady po ugryzieniach wyraźnie widoczne na jego nogach.
- Co to ?
- Gacki mnie gryzą – Piotr wzruszył ramionami.
- …….. – Krysia patrzy i patrzy próbując zrozumieć co to gacek.
- Tak ? Zazwyczaj gryzą grupy krwi a i b.
- ?! – spojrzałyśmy na siebie z córką prawie dusząc się ze śmiechu.
- Ty wiesz o czym on mówi ? – wtrąca się córka.
- … A to świnie – powiedziała Krysia po chwili zastanowienia.
- Nie lubią mnie – Piotr śmiertelnie poważnie.
- To złóż reklamacje – Krysia na to.
Istny kabaret. Musiałam wyjść, żeby nie płakać ze śmiechu. 
Wieczorem.
- Dlaczego uważasz, że jesteś brzydki i mały ? – Piotr ciągle wspomina, że tamte anioły były takie piękne, a on taki miernota.
- Bo oni byli przepiękni.
- A skąd wiesz jak Ja bym chciał wyglądać ? Może tak jak ty ?
- Możesz wyglądać jak chcesz Ojcze.
- Nigdy nie walczę ze Swoją naturą.
- To jest niezgodne z Moją naturą.
- Nigdy nie mów, że tamci byli piękniejsi, lepsi.
- Jesteś tu naprawdę na chwilę, to naprawdę krótko potrwa.
- ……….
- Nie mam siły na modlitwę.
- Twój kadisz ?
- Co ?
Kadisz, również Kadysz, Kaddisz (hebr. קדיש – święty; jidysz: Kadesz) – jedna z najważniejszych modlitw w judaizmie, będąca składnikiem wszelkich żydowskich modłów zbiorowych. Jest to doksologia w języku aramejskim, wysławiająca Imię Boże, wyrażająca poddanie się Jego woli oraz wzywająca rychłego nadejścia królestwa Bożego. Często mylnie nazywana modlitwą za zmarłych.
Dopisane 04. 04. 2019 r.
Żeby zrozumieć siłę różańca trzeba poznać jego historię;
Tajemnice różańcowe w takiej postaci, w jakiej znamy je dzisiaj, jeszcze się wtedy nie ukształtowały. Nastąpiło to dopiero w XIII wieku. Różni teologowie od dawna uważali, że sto pięćdziesiąt psalmów to ukryte proroctwa o życiu Jezusa. W oparciu o studia nad psalmami opracowano psałterze naszego Pana, Jezusa Chrystusa, a tak-że hymny na cześć Maryi. Powstały cztery róże psałterze: sto pięćdziesiąt razy Ojcze nasz, sto pięćdziesiąt razy Pozdrowienie anielskie, sto pięćdziesiąt razy Chwała Jezusowi, sto pięćdziesiąt razy Chwała Maryi.
Około r. 1350 ukształtowało się Zdrowaś Mario w takiej postaci, w jakiej znamy je dzisiaj. Stało się to dzięki zakonowi kartuzów, który połączył pozdrowienie archanioła Gabriela z pozdrowieniem św. Elżbiety oraz dodał „teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen”. https://liturgia.wiara.pl/doc/3458824.Krotka-historia-rozanca
