14. 03. 17 r. Ustroń.
- Czy ja jestem normalny ? Widzę takie rzeczy…
- W rozumieniu ludzkim nie, w naszym rozumieniu tak.
- … Wiesz co to za chwile ?
- No ?
- To nasze chwile, My cię widzimy, a tobie dajemy się zobaczyć.
- Byłem blisko śmierci ?
- Bardzo blisko, na razie wątek serca mamy zakończony.
- Czyli pierwsza fala się zakończyła ?
- Z kopyta ruszy wątek sądowy.
- A co potem ?
- W drogę.
- … ??? …
- Na nowy ląd.
- Nowy ląd ? Jeśli odjedziesz na maksa w duchowość ….
- … To co z biznesem? – kończy Piotr trzeźwo.
- Zapomnisz o tym.
- Ty tak na poważnie ? – Piotr robi oczy – Z czego będziemy żyć ?
- Niech cię nie boli twoja rozczochrana.
- Rodzina faktycznie może cię nie zrozumieć, jeśli się tak oddalisz od życia doczesnego – przypomniałam sobie słowa Homiela sprzed wielu tygodni.
- Ale zrozumieją cię tysiące – tym razem ja robię oczy, bo On naprawdę mówi poważnie.
- Ale co ZUS-em, podatkami… ? – pytam dalej.
- …. Pokazał mi krople przy morzu, że to nic nie będzie znaczyć.
- Ale morze składa się z kropel… A co z twoimi ludźmi ? – pytam.
- I na to znalazło się rozwiązanie, jeszcze nie wdrożone.
- Co to znaczy, że wyląduję na ziemi ?
- ………….
- Odetchnij świeżym powietrzem przed podróżą.
- A gdzie się wybieram ?
- ………. – znowu cisza.
Otrzymaliśmy raport medyczny dot. Piotra. Dopiero to czytając zrozumieliśmy jak blisko była śmierć … Niemal tuż za rogiem.
Słowa; zagrażającego zgonem, do pilnej interwencji kardiochirurgicznej … Zmroziły moje wszystkie żyły.
16. 03. 17 r. Ustroń.
Piotr wpadł do pokoju i położył się zmęczony. Leżał w ciszy, a ja pisałam. Nawet do Ustronia wzięłam ze sobą komputer, by nie przestawać pisać. Pół godziny później odezwał się cicho…
- Zobaczyłem jakby dalszy ciąg co się dzieje z tym alabastrowym. Najpierw stał na platformie i go myli. Stał nad przepaścią i wtedy miałem wrażenie, że to, co się wydarzy zależało od tego, co zrobię … A teraz go widzę w pięknej komnacie …
- Niepewność się zakończyła.
- Bo nie jestem już nad przepaścią ?… To jest dom Ojca, a to jest mój pokój – Piotr opisuje nadal co widzi.
- To jest pokój wasz.
- Wasz ?
- Bóg Ojciec też tam przychodzi.
- Hmm… leżę na łóżku. To łóżko jest złotawo – białe, ma drewno rzeźbione, niebieskie kwiaty na bokach, leżę na łóżku i czekam…
- Nie czekasz już w niepewności.
- Hmm… Zabrali go z tej platformy, nie ma go tam już, a ta platforma była nad wielką czeluści ą… Co się nim stanie ? … Z tym drugim „ja” ?
- Z pierwszym „ja” – poprawił.
- Wiesz dlaczego to zobaczyłeś ? Zasłużyłeś, żeby to zobaczyć.
- Dotrwaj z misją i wracaj.
- ……… – nie odzywałam się, bo czułam wagę tych słów.
- Mam ci coś do przekazania…
- Powiedz jej, że Stwórca jest zadowolony.
- W dużej mierze to twoja zasługa.
- … Tak zaplanował Ojciec, to Jego wielka, przenikliwa mądrość – powiedziałam, ponieważ powoli zaczynam dostrzegać sens tego wszystkiego.
- Wielka nagroda cię nie ominie.
- Czy z tego łóżka możesz jeszcze wypaść ? – spytałam …, bo może ta przepaść nadal jest aktualna …
- Już się nie da podpuścić.
Już się nie da podpuścić ... Hmm, a więc się dał …, kiedyś ,… diabłu …
19. 03. 17 r. Ustroń.
Wzięłam Piotra „pod pachę” i wywiozłam z Ustronia do Wisły. Nareszcie odetchnęliśmy normalną atmosferą i zdała od wszystkich ludzi. Piotr dopiero od niedawna może wychodzić poza uzdrowisko, ale jeszcze nie może się forsować, tak więc okolice podziwiamy jedynie zza szyby samochodu. Nie zdawaliśmy sobie sprawy jak tu jest cudownie. Zaczynamy się cieszyć, że Piotr miał tą operację. Gdyby nie ona, nie byłoby nas tutaj.
- Co z tą ścianą kryształową? – spytałam Homiela, bo właśnie pracowałam nad kolejnym tekstem.
- Jesteście jednością teraz. Wkrótce zostawisz ją.
- ??? … Kiedy ?
- Kiedy ustanie ból.
- No i co dalej ? Będzie nowym człowiekiem ? – pytam.
- Człowiek ten sam, lecz pogoda inna.
- …??? … – Piotr kręci głową zrezygnowany, bo jest zbyt zmęczony na ciągłe zagadki.
- Zdrowiej Piotr, bo zdrowy być musisz.
- Żyj Piotr, bo żyć musisz.
- Działaj Piotr, bo działać musisz.
- Nareszcie coś konkretnego … – mruknął.
Mimo, że mamy mnóstwo czasu, Homiel właściwie się nie odzywa, więc kiedy się odezwał teraz, nawet na tak krótko, ulżyło mi, że wszystko po staremu. Jakby w odpowiedzi na moją radość przeczytałam ciekawe słowa u Lenczewskiej;
Dopisane 04. 11. 2017 r.
- Z kopyta ruszy wątek sądowy – Niebo ma absolutnie swoiste poczucie czasu. Nam się wydawało, że z „kopyta”, czyli za tydzień, dwa tygodnie. Musiało minąć kilka miesięcy, aby sprawa z sądem ruszyła z kopyta.
- Człowiek ten sam, lecz pogoda inna – człowiek ten sam, ale zmieniły się warunki. Operacja spowodowała, że styl życia Piotra musiał się zmienić.
– Jesteście jednością teraz – nie da się tego zrozumieć nie wiedząc, czym lub kim jest ta ściana. Wyjdę do przodu i przetoczę fragment z niedawnej rozmowy;
- Zaczynasz dotykać ściany… Tą ścianą jestem Ja.