25. 03. 18 r. Warszawa.
Po dobrym hotelowym śniadaniu wracaliśmy do Warszawy.
- Dziękujemy za świetny wyjazd.
- Chciałem, żebyście pojechali.
- Dlaczego ? – od razu mnie zaciekawiło.
- Bo jestem miły.
- …….. – śmiech.
- Ale to nie jest tak, że jesteś miły ot tak sobie, wszystko ma swój cel według Ciebie – nie daję za wygraną.
- Chciałem, żebyście pojechali.
- Korzystajmy póki czas. Spójrz w lewo…
- …….. – spojrzeliśmy, a tam biegnie młoda zakonnica ubrana całkowicie na czarno.
- Co to znaczy ?
- Tobie mam tłumaczyć ?
- Hmm…. – teraz mamy czas radości, ale przyjdzie czas… zakonu ?
Wyjeżdżaliśmy z Sopotu na drogę wiodącą ku autostradzie, było kompletnie pusto, więc Piotr nie zwracał uwagi na zakazy, nakazy i jechał po swojemu. Wyjeżdżamy z zakrętu i widzimy… policjanta. Trzyma wysoko swój lizak i nas zatrzymuje. Policjant, mężczyzna w sile wieku, podszedł do samochodu i kazał otworzyć okno.
- Za szybko pan jechał.
- Możliwe, zamyśliłem się…
- Proszę o dokumenty.
Policjant otwiera saszetkę, a tam obrazek Jezusa, drugi obrazek Jezusa, obrazek Maryi, obrazek Józefa… Policjant zapatrzył się na to wszystko, spojrzał na nas w milczeniu, potem znowu na to wszystko…
- Proszę jechać.
- …….. – Piotr się wzruszył, ja się wzruszyłam, bo coś magicznego wydarzyło się w tym momencie, wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Działo zupełnie bez słów, ale w trójkę wszyscy doskonale się rozumieliśmy. Jakieś kosmiczne połączenie, które trwało kilka minut.
- To na pewno sprawka Homiela – odzywam się dopiero po jakimś czasie.
- Musimy się wspierać.
- Ty o Nas walczysz to i My o ciebie.
- Dziękuję.
- Stawiasz piwo.
- Stawiam.
- To dobrze, bo oboje nie pijemy.
- Widzisz… Pokażesz Nas i wystarczy.
- Pamiętaj, nie ma przypadków.
- ……..
- To co będzie, będzie od Ojca – te słowa skierował nie wiem dlaczego prosto do mnie. Rozumiem, że kiedy zacznie się coś dziać mocnego muszę wierzyć, że tak właśnie ma być.
- Zobaczyłem wzbierającą się falę, zaraz wybuchnie do góry… – Piotr prowadzi, ale jednocześnie czemuś się przygląda. Nie wiem jak to robi, że może pogodzić jedno z drugim.
- ……. – byliśmy pod wrażeniem tej sytuacji.
- Byłem pewny, że zapłacimy. Jechałem 140, a było ograniczenie do 70.
- Przez chwilę włożyłem Swoje słowa w twoje usta.
- W Swej naiwności wierzę, że Pan Bóg tego nie widział.
- Policjant zobaczył Maryję w twoim samochodzie i sobie odpuścił.
- Wiesz ilu złodziei to widziało ?
- ???!!! – … i też sobie odpuściło.
Jedziemy w milczeniu jakiś czas. Po chwili mistyki Piotr już myśli bardzo przyziemnie…
- Przegrałem duży przetarg… Nie dasz mi zarobić ?
- Ta kwota była niebezpieczna.
- Dlaczego ?
- Wyobrażasz sobie, że te usta chcą połknąć rybę, która waży 10 kg ?
- Pamiętaj, dinozaury były wielkie i wyginęły.
- Ale Ola by chciała.
- Już nie ! – poprawiam go szybko – Ty mnie w swoje gierki nie wciągaj.
- Już przywykła.
- A ty nie miej do niego pretensji, robi co ma robić.
- Przyjdzie bez słowa, odejdzie bez słowa.
- Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.
- No i tyle na ten temat… – kwituję bez żalu.
LK 16; 13 Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi.». Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.
Mijaliśmy reklamę filmu „Św. Paweł, apostoł Chrystusa”, w którym drugoplanową rolę gra Jim Caviezel.
- Czy Wasza książka trafi do Caviezela? Dowiedziałby się co nieco o sobie.
- Ty rób swoje, My wiemy pod jaką ma trafić strzechę, puniu.
- Puniu? On gada do ciebie jak ja – śmieje się Piotr.
- Hmm… – wcale niezabawne, myślę o tej książce jak bardzo musi Im na niej zależeć.
- Fala, to nie znaczy tylko, że zostaniesz wzięty.
- Wejdzie w ciebie też nowy duch.
- Załatwiliśmy kredyt, teraz herbatę, a potem święta, a potem sąd.
- A co potem ?
- A potem fruuuu, zapinamy pasy i wchodzimy do beczki.
- Sądu jak nie ma tak nie ma. Zmęczony jestem naszym prawnikiem, on nic nie wie.
- Nie rozważaj, że inny mógł być, bo nie mógł.
- Inni wzięliby za cel pieniądze, a to nie pieniądze są celem.
- Nie są ?
- Otoczyłbyś się luksusem.
- Czego zabrakło sędzinie, że zdecydowała się na kolejne przeprowadzenie badania ?
- Niczego jej nie zabrakło.
- Ona nie chce apelacji. Ona wie gdzie jest sprawiedliwość.
- Czyli zna tą sprawę od podwórka ?
- Bardzo dobrze.
- A jeśli badania będą korzystne dla NIP ?
- Widocznie wie co robi.
- ……. – Piotr kręci głową dając do zrozumienia, że jest już tą sprawą bardzo zmęczony. Same zagadki…
Jedziemy w ciszy kilkanaście minut…
- Rozmawiałem z Joe. On chciałby znowu ściągać herbatę do Polski, ale ja mu zdecydowanie odmówiłem. Ma jeszcze wiele innych pomysłów na biznes.
- To może zrobicie coś razem ? – podchwytuję pomysł.
- Jedno słowo ci na to powiem… Mrzonki.
- Skoro nie możesz mieć, to nic ci nie wyjdzie.
- To nigdy się nie spotkacie już ?
- Ta ścieżka zamknięta.
- Dlaczego ?
- Po to, żeby zamknąć cykl.
- Po to, żeby pomóc – przywieźć herbatę.
- Pamiętaj święty, święty, Pan Bóg zastępów, pełne są niebiosa i ziemi obcowanie.
- ?!
- Niedługo zaczniesz nowy etap życia.
- No nie wiem, jestem w kiepskiej formie.
- Bo się obżarłeś grubasie. Jedz mniej.
- ……. – wybuchłam śmiechem. Piotr ma takie powiedzenie; zapłacone to trzeba jeść, więc w hotelu zmiata ze stołu szwedzkiego co najmniej połowę podanego śniadania. Wszystkiego musi popróbować.
- Joe dał mi prawdziwy kolagen, produkują to teraz w jego firmie.
- Dobry ten kolagen ?
- Pij królewno i nie oddawaj nikomu.
- Bo nie jestem zdrowa do końca? Boli mnie kolano na przykład ? Czego mi brakuje ? – przestraszyłam się, że czegoś nie wiem, a coś się dzieje.
- Kolagenu, poczujesz.
- … ??!!
- Pamiętasz tego biegacza z maratonu? – przypomniałam sobie niedawną sytuację, której oboje byliśmy świadkiem. Szliśmy na spacer, ale naszą uwagę zwrócił przeraźliwy wrzask. Uczestnik maratonu leżał na drodze i wył, nad nimi stali już ratownicy. Mężczyzna miał zawał.
- Czy ten biegacz z zawałem żyje ?
- Pytasz, czy jest już szczęśliwy ?
- Tak – i uśmiechnęłam się, ponieważ pierwotnie chciałam spytać, czy nie żyje.
- Jeszcze się męczy.
- Hmm… Czyli żyje.
Zamilkliśmy. Mija z 30 minut…
- Dlaczego się nie odzywasz? – pytam Homiela.
- Tym razem to Ja notuję.
- Niczego mądrego się od nas raczej nie dowiesz – śmieję się.
- To byś się zdziwiła.
- …….
- Słyszę od jakiegoś czasu suria, suria, suria… Co to znaczy ?
- … Nie wiem… – przyznaję, ale włączam internet.
- Piszą, że anioł śmierci… – robię zdziwioną minę.
- Gdybyś wiedział wszystko, nie byłbyś w stanie uwierzyć.
- Eeee tam, ja to traktuję normalnie.
- Wiedzieć, że wiesz, a wiedzieć świadomie, że wiesz, to dwie różne rzeczy.
- …….. – zapisałam szybko słowa i przeanalizowałam je jeszcze raz.
- To musi być ważne, ta Suria…
- Każdy kto słucha Mojego słowa, słucha prawdy.
- ? ! Dlaczego usłyszałem Suria ?
- Powiedziałeś miłosierdzie jest ważniejsze od sprawiedliwości.
- ?! – rzeczywiście, tak powiedział wczoraj. Nawet tego nie zanotowałam myśląc, że to mało ważne. Piotr uznał, że miłosierdzie jest ważniejsze od wymierzania sprawiedliwości, co w jego przypadku stanowi milowy krok w rozwoju duchowym.
- Wczoraj w kościele czułem, że się unoszę jako anioł. Czułem, że fiuta nie mam, byłem przerażony, zacząłem się macać, czy wszystko jest na miejscu – Piotr miał przerażoną minę, a ja nie mogłam przestać wyć ze śmiechu.
- Właśnie rozbawiłeś całe niebo.
Dopisane 07. 12. 2018 r.
- Właśnie rozbawiłeś całe niebo – muszę przyznać, że mam czasami wielkie wątpliwości, czy pisać na blogu dokładnie tak jak wyglądają nasze rozmowy. Jak widać bywają one dosyć soczyste, ale uspokoił mnie Ojciec mówiąc, że ludzie potrzebują też „soli i pieprzu”. Wartością naszej historii jest w głównej mierze to, że my nie udajemy kogoś kim nie jesteśmy. Wielu naukowców dziwi się dlaczego Jezus wybrał Piotra, najbardziej zawodnego z wszystkich. Ojciec powiedział, bo był prawdziwy. Czyli ulepiony z wad i zalet, z wszystkich słabości, które ma każdy człowiek. Tacy i my jesteśmy.
- Nie możecie służyć Bogu i Mamonie – Mamon to też imię diabła, dlatego zdanie ma podwójne znaczenie. Mammon (aram. ma`mon – zysk, bogactwo) – w Biblii to aramejskie słowo oznaczało bożka pieniędzy.