Dzień: 2018-10-24

My nie możemy przegrać.

02. 02. 18 r. Szczecin.

Wieczorem oglądamy TV i konflikt Polska;Izrael ciąg dalszy. W pewnym momencie słuchając tego polityka myślę nawet, że może rzeczywiście Polska idzie za ostro. Prezydent Andrzej Duda powinien zawetować nowelizację ustawy o IPN. Inaczej popsujemy stosunki z najważniejszym partnerem czyli Stanami Zjednoczonymi – w piątek w TVN24 powiedział Bogdan Borusewicz. Wicemarszałek Senatu dodał, że niezrozumiałe dla niego jest, że kierownictwo PiS zdecydowało się „iść na zderzenie”.

  • Czy wiesz, że ta ustawa bije w zło na świecie, które chce się oczyścić ?
  • ????!!!! 
  • Czy nie walczyłbyś o prawdę ?
  • Czy gdybyś był jak ten (p.s. Borusewicz) sprzeciwiłbyś się NIP ?
  • Nigdy ! – Piotr stanowczo, a mi ulżyło, że Polska idzie w dobrym kierunku i za tym stoi Ojciec, a Ojciec nigdy się nie myli.
  • …….
  • Homiel mi pokazał drogi, które się łączą w pewnym momencie…

  • PIS nie może przegrać ?
  • Nie PIS. My nie możemy przegrać.
  • Hmm….

Jak się tak głębiej zastanowić… To jest coś nieprawdopodobnego. Oczywiste jest dla mnie od dawna, że Niebo wpływa na życie pojedynczego człowieka, a teraz widzę gołym okiem jak wpływa na całe narody. 

Piotr miał ciekawą wizję. Był w domu u teściowej,  w którym mieszkaliśmy kilkanaście lat i gdzie wszystko się zaczęło. Dom stał na polu. Na tym samym polu zobaczył samolot, do którego ludzie ubrani w skafandry ładowali nowoczesną broń. Piotr wyszedł z domu i chciał się temu przyjrzeć. Ludzie w skafandrach go zauważyli i chcieli pochwycić. Piotr uciekł do domu, a ja podałam mu broń. Jakiś pistolet. Piotr spojrzał na to i zrozumiał, że nie da rady z taką bronią ich pokonać. Rozpostarł więc ręce, uniósł się nad ziemię, wytworzył ogromną energię i uderzył nią w tych ludzi, którzy akurat podjechali pod dom maluchem.

  • Ty to masz wizje ! – przewracam oczami, bo oczekuje ode mnie wyjaśnienia, a czuję się na to za głupia.
  • Hmm… Wynika z tego, że to ty jesteś bronią i ty masz uwierzyć w swoje możliwości – tyle przychodzi mi do głowy.
  • A dlaczego maluchem ?
  • Cofniecie się w przeszłość. Nadchodzą starzy wrogowie, gacki.
  • Aaaa… – na to bym nie wpadła, a Piotr się zmartwił.
  • Ciekawa ta wizja, odrzuciłem broń i sam się stałem bronią.
  • Budzi się skowronek.
  • Twoim problemem jest wiara w swoje możliwości. 
  • Pokazał mi jak temu kolosowi, co śpi u Ojca przykładają budzik do ucha.

  • Budzisz się.
  • Zamiast cieszyć się, że odzyskasz stare to się martwisz ?
  • Hmm… Co to będzie… – Piotr się zamyślił.
  • Nie wiadomo, ale wiadomo, że chyba musimy przyjechać za 2 tygodnie. 
  • Spiesz się waść, później nie będziesz miał czasu.
  • A potem co ? Koniec ? – pytam.
  • Nie patrz na swoją wygodę córko.
  • ……. – serce mi zadrgało, bo jednak to z Ojcem cały czas rozmawiamy.
  • Macie się oddać, bo potem to Ja was zabiorę.
  • Potem się nie dacie.
  • Dlaczego nie damy ?
  • Będziecie dla Mnie, nie dla ludzi.
  • To Ojciec… – Piotr szepcze odkrywczo, a mi ręce opadły, że dopiero teraz to odkrył.

03. 02. 18 r. Szczecin.

W Szczecinie zajęci jesteśmy rodziną, zakupami, gadkami-szmatkami, naprawami, sprawami bieżącymi. Czasami wieczorem udaje nam się co nie co pomyśleć więcej.

  • Pan Bóg ma swoje jakieś plany, ale my też mamy swoje plany – Piotr mówi jakby do siebie, a ja patrzą na niego nie wierząc co słyszę. Wystarczy, że zachłyśnie się normalnym życiem, a już wszystko potrafi zapomnieć.
  • Myślisz, że nasze plany są podobne do siebie ? – pyta mnie.
  • ……. – nie odpowiadam, bo ciągle nie wierzę co słyszę.
  • Chyba nie, bo słyszę jak ktoś się śmieje…. Takim niskim głosem…
  • Jeśli się nie pokrywają, to cóż ten biedny Ojciec zrobi ?
  • …….
  • To co uważa.

05. 02. 18 r. Warszawa.

Nasz pociąg odchodzi o 4 w nocy. Piotr nie chce się spóźnić więc na dworcu jesteśmy już 40 minut przed odjazdem. W holu stoimy sami, prawie sami, bo w rogu stoi 50 – letni mężczyzna z tobołkiem. Przygląda nam się uważnie i w końcu podchodzi.

  • Czy mogę państwa o coś spytać ?
  • ……. – Piotr prawie na niego warknął, żeby się odczepił.
  • Proszę – uśmiechnęłam się, by dodać mu odwagi. Poczułam w tym człowieku szczerość i samotność.
  • Czy możecie państwo dać mi trochę pieniędzy na jedzenie ? Mam teraz pod górkę…
  • Nie mamy ! – warknął Piotr.
  • ……. – spojrzałam na niego ciężkim wzrokiem i bezsilnie.
  • A może chce pan kanapki ? – spytałam z nadzieją.
  • Ooo tak ! – ucieszył się bez cienia udawania.

Wyciągnęłam z torby zwinięte kanapki i mu je wręczyłam. Mężczyzna podziękował, oddalił się i w kącie zjadł je zachłannie. Obserwowałam go ukradkiem…

  • On naprawdę jest głodny, dam mu jeszcze…
  • Nie dawaj ! Na pewno oszukuje.
  • ……. – zawahałam się.

Mężczyzna zjadł, posprzątał okruchy i oddalił się spokojnie w ciemną noc. Żal mi się go zrobiło. Nadjechał nasz pociąg i rozsiedliśmy się wygodnie na naszych miejscach w openspace pierwszej klasy.

  • Mylisz się co do niego – zaczynam.
  • Może i tak.
  • Może faktycznie ma teraz gorzej? Ty masz co jeść, a sam wiesz jak łatwo stracić wszystko, zajmą ci konta, wyrzucą z domu i leżysz na ulicy.
  • … Nie mogę uwierzyć jak ten system działa – Piotr przyznał mi rację po chwili.
  • Dlatego przegrywasz.

I już wiedzieliśmy, że była to kolejna lekcja. Kompletnie niespodziewana. Na dworcu, o 3.30 nad ranem, w pustym holu. Piotrowi słabo się zrobiło.

  • Bo był za dobrze ubrany, dlatego nie dałem mu pieniędzy – zaczyna się tłumaczyć.
  • Ty jesteś bardzo dobrze ubrany, a nie masz nic.
  • Zrobisz krok do tyłu, a będziesz głodny.
  • Wow… – zaniemówiliśmy.
  • Noż kurna mać ! Tydzień zacząłem fatalnie i to o 3 w nocy ! – Piotr nie wytrzymał wściekły sam na siebie.
  • Mam pełno czekolad, mogłem mu dać.
  • Nie martw się, tych prób będzie sporo.
  • Na tyle Nam zależy, że będziemy ci podsyłać jeszcze.
  • Nie dawaj tym, którzy mają.
  • Dawaj tym, których nawet nie stać pomyśleć – kupił 10 czekolad marabu i rozdał kilka w rodzinie, a każdego z osobna stać na czekoladę.
  • Naprawdę jestem dupkiem.
  • Gdybyś dał mu tę czekoladę, to by była najlepsza czekolada w jego życiu.
  • Zaraz strzelę sobie w łeb, dupek jestem.
  • Lekcja skończona.

Gdybyśmy nie byli już w pociągu, to pewnie Piotr zacząłby tego człowieka szukać, a tak było już za późno.

  • Dbasz o rodzinę i chwała ci za to.
  • Dbaj o innych, a będziesz miał większą chwałę.

Piotr nie odzywał się całą drogę. Lekcja życia? Raczej kolejna.