24. 11. 17 r. Szczecin.
Wczoraj padliśmy już o 20.00 i spaliśmy całą noc.
- Nad ranem miałem piękną wizję – Piotr obudził mnie siadając na krawędzi łóżka.
- Leżę na polu, przy polnej drodze, obok stoi krzyż przydrożny, leżę w trawie, czy zbożu… Jestem bardzo głodny, w łachmanach, nie mam siły się ruszyć, widzę jakąś furmankę z kobietą, kobieta patrzy na mnie, ale nie chce mi pomóc, przejeżdża dalej. Mija jakiś czas i czuję, że umieram z głodu. Nadciągają chmury, zrobiło się ciemno, zaczął padać rzęsisty deszcz, a ja ciągle leżałem. Przesuwam się wtedy w głąb tej trawy. Zaczęły walić grzmoty i błyskawice, wyciągnąłem ręce, żeby we mnie uderzyły… Będę miał w końcu spokój pomyślałem, ale wszystko biło obok mnie. Mówię na głos …
- Nadeszła ta chwila, odchodzę z tej rzeczywistości. Rozpływam się we mgle czasu… i dobyłem miecz na powrót do domu … – zamilkł…
- Dziwne słowa … – powiedział po chwili namysłu.
- Wtedy nadleciał czarny kruk, usiadł mi na piersiach, czułem jego ciężar. Spojrzał na mnie swoim okiem, a miał bardzo mądry wzrok. Puknął mnie dziobem w czoło, bym się ocknął do reszty. Miał w dziobie kawałek ciemnego chleba, włożył mi go do ust …, nakarmił mnie. Jedząc chleb czułem wyraźnie pod zębami ziarna …
- …….. – Piotr się wzruszył.
- Kruk ? Pewnie nie pamiętasz, co powiedział niedawno Homiel…
- Jak zaufasz, to nawet kruki będą cię karmić, tak jak ich karmisz.
- Jak zaufasz to nawet kruki będą cię karmić, tak jak ich karmisz. Uśmiechnęłam się zaskoczona. Gdy z kuchennych zapasów zostaje mi czerstwy już chleb, nie mam siły wyrzucać go do śmieci, lecz kładę na balkon. Zlatują się tam różne ptaki, a zwłaszcza jedna uparta wrona. Gawroni po swojemu jakby dziękowała. Pewnego razu przybliżyła nawet głowę do szyby, przez którą ją obserwowałam i tak sobie spojrzeliśmy w oczy… co było dość niezwykłe. Nazwałam ją „moim krukiem”. Kiedy wychodzę z domu, często czeka przy wejściu do budynku, nawet dzisiaj. Mówię do niej… http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/04/19/jak-zaufasz-to-nawet-kruki-beda-cie-karmic/
- Hmm… Ciekawe co to znaczy …
- To nie dotyczy twojej przyszłości, do dotyczy teraz. Przyjdzie pomoc.
Piotr ma ostatnio tak wielkie problemy, że zaczyna mu brakować siły na przetrwanie do jutra. Byłam przy nim, kiedy akurat przez telefon rozmawiał ze swoimi pracownikami i głowa rozbolała mnie już po pięciu minutach słuchania. Piotr jest w Szczecinie i kiedy go nie ma w firmie, nikt nie jest w stanie samodzielnie podjąć decyzji. Wieczne narzekania, pretensje, problemy, przerzucanie się obowiązkami. Wszyscy stali się bezwolni, jakby się zmówili.
- Pomoc przyjdzie, nie martw się. Żeby ci, co na tobie spoczywają, żeby żyli.
- Dlaczego kruk ?
- Skoro jesteś człowiekiem, na powrót tak samo jesteś karmiony.
- Twoja wizja to prawda. Chowasz się przed wszystkimi.
- Bo chowasz się w trawie, nie chcesz rzucać się w oczy. Ten ciemny chleb to zdrowy chleb, ziarnisty, razowy. Chleb od Boga – tłumaczę mu wizję.
Później sprawdziłam symbol kruka w Biblii i ciarki mnie przeszły.
Kruk (hebr. עורב orev) jest pierwszym ptakiem wymienionym w Biblii (Ks. Rodzaju 8,6). Imię takie („totemiczne”) nosi jeden z wodzów Madianitów (Ks. Sędziów 7,25). Jeden z psalmów życzliwie wspomina wołające o pokarm krucze pisklęta (Ps 147), wspomniane również w Księdze Hioba (38,41), zaś głodny prorok Eliasz korzysta z przynoszonego przez tego ptaka pożywienia (I Ks. Król. 17,6). W Nowym Testamencie św. Łukasz przytacza go jako przykład w dydaktycznej wypowiedzi Jezusa (Łk 12,24). https://pl.wikipedia.org/wiki/Kruk_i_wrona_w_kulturze
Wybraliśmy się na kawę. Piotr jechał jak szalony nie zważając na czerwone światła i nawet mijany przez nas milicjant zrobił zdziwioną minę, że ktoś się ośmielał jechać w ten sposób. Pewnie z powodu tego zdziwienia nie zdążył nas zatrzymać … Trzymałam się uchwytu i tylko w duchu myślałam, kiedy to się skończy.
- A wiesz, że Piotr jest podobny do Nas ?
- Tak ?! Też przekraczacie na czerwonym ? – pytam mając na myśli, czy łamią przepisy.
- Kiedy życie tego wymaga …
- … ???!!!! … A to coś nowego …
Myślałam, że na kawie będzie nieco spokojniej, ale Piotr przez telefon dalej cały czas rozwiązywał swoje problemy. W wolnej chwili między telefonami „wtrącił się” Homiel…
- Nie martw się, pomoc w drodze.
- A zdążysz, jeśli jest w drodze ?
- W przeciwieństwie do was, My znamy daty. Wy je tylko macacie.
- Ładnie tak naigrawać się z kogoś ? – żartuję.
- My też chcemy mieć trochę zabawy.
- ………. – ja się uśmiecham, ale Piotr ciągle pochmurny.
- Przydałoby się trochę pieniędzy, ze 100 tysięcy – wzdycha, bo tyle brakuje mu na zrealizowanie zamówienia.
- A może być 400 tysięcy ?
- Może.
- Kruk krukowi oka nie wykole.
- … Co to znaczy ? – pyta mnie Piotr wyraźnie zmęczony kolejną zagadką.
- Kruk jest od Boga, ty też jesteś od Boga, dlatego kruk nie może zaszkodzić krukowi. Swój swojego nie skrzywdzi.
Mimo, że jesteśmy w Szczecinie staram się nie odpuszczać modlitwy o 15.00.
- Idę się pomodlić.
- Jako nasza córka wiesz gdzie twoje miejsce.
- … ???!!!
27. 11. 17 r. Warszawa.
Ponieważ Piotra nie było w firmie kilka dni, postanowił nie iść dzisiaj na kawę, aby nie tracić więcej czasu. Pogodziłam się, że kawę będę musiała wypić w domu i to sama, ale w którymś momencie przemknęła mi przez głowę myśl, że Piotr będzie gdzieś w mieście i zmieni swoje plany. Dwie godziny później już zwątpiłam, że zadzwoni, więc narzuciłam na siebie byle co i poszłam do pobliskiego sklepu. Nie umalowana, nie uczesana, w spodniach od pidżamy. Co mi tam…, myślę sobie … Wracając słyszę z dna torby telefon, dzwoni Piotr z propozycją kawy! Dałam nura do domu, żeby w pięć minut się przebrać i po chwili cała szczęśliwa byłam już gotowa.
- Jechałem do ministerstwa i Homiel mi podsunął tą myśl, żeby do ciebie zadzwonić – tłumaczy się, gdy wsiadłam do auta.
- Dzięki Homiel ! – cieszę się, bo lubię takie niespodzianki.
Jednakże zaraz analizuję, czy to na pewno była niespodzianka, czy czasami to jeszcze jeden Ich plan ? Ta myśl, że będzie kawa przemknęła mi z chwilą, kiedy zamknęłam za Piotrem drzwi. Nawet on o tym nie wiedział, że będzie jechać do ministerstwa. Kolejny raz przekonuję się, że jesteśmy totalnie bezwolni w rękach Ojca. Robią z nami, co chcą. Być może ktoś inny by się wkurzył na moim miejscu, ale dla mnie to jest nieustająco niesamowite. Dlaczego zależy Im na tej kawie dzisiaj tak bardzo, że zaplanowali ją już znacznie wcześniej ?
- Rano w kościele miałem piękne słowa… Gdy wziąłem opłatek do ust, usłyszałem Ojca … – opowiada już przy kawie.
- O czym marzysz Mały ?… Bo przecież masz właśnie wszystko.
- Hmm … Coś pięknego … – kiwam głową.
- Nie zdążyłem odpowiedzieć.
- I o to chodziło. Bóg Ojciec uprzedził twoją odpowiedź… bo przecież masz wszystko.
- Chyba Homiel … teraz pyta …
- Myślisz o Nich ?
- ? O nich ? A o kim myślisz ? – pytam szeptem Piotra.
- O NIP.
- Nie martw się, oni o tobie więcej rozmyślają.
- Dobijamy do brzegu.
- Co to znaczy ?
- ………. – nie odpowiedział, ale dobijanie do brzegu to jak koniec podróży.
- Homielku ? Chciałeś iść na kawę ?
- To nie znaczy, że zacznę mówić.
- ………. – zaczęłam się śmiać, dopiero teraz dotarło do mnie jak bardzo stęskniłam się za Nim przez ten weekend.
- Siedzisz tu obok ?
- Siedzimy.
- To ilu Was jest ?
- Któż by zliczył. Podnieś swoje palce i policz przez „n”.
- Jak się potoczą nasze sprawy ? – pyta Piotr.
- Nie będziesz się spodziewał, łącznie z twoim sądem. Zaskoczy cię cała sytuacja.
- W najmniej oczekiwanej chwili wszyscy się o swoje upomną.
- W tym roku jeszcze ? – pytam.
- Czas dla ciebie jest zgubny.
- ……… – głupio mi się zrobiło i chyba walnę sobie w głowę cegłą, ponieważ ciągle robię ten sam błąd, wyznaczam daty !
- Wczoraj miałem mocną modlitwę mimo, że byłem zmęczony.
- Niektóre są z parą, niektóre bez. Ważne, że są.
- Co Wam to daje ? Modlitwy ? Dlaczego to jest takie ważne ? – pytam.
- Jak cię ktoś prosi o chleb jeden raz, dwa razy, codziennie …, nie dasz mu ?
- Dasz i jeszcze posmarujesz masłem.
- A dasz temu, co nie prosi ?
- Sprawiedliwych jest mało.
- Czy jest różnica, czy ktoś się modli, czy rozmawia normalnie w Wami ? – Piotr.
- Wy nie jesteście normalni.
- Wielu jest takich, co rozmawiają.
- Narodziłeś się jako człowiek, ale nie pochodzisz z tego świata.
- Coraz większy korytarz łączności jest między tobą, a z tym, skąd pochodzisz.
- Czyż nie łatwiej jest ci z tym ?
- Poza tym łatwiej ci walczyć.
- Co wolicie, modlitwę, czy rozmowę ? – pytam.
- A jaka jest definicja modlitwy ?
- Rozmowa może być jego modlitwą.
- Ważne kogo się prosi, o co się prosi.
- Czy nasze modlitwy, ludzi modlitwy są Wam potrzebne ?
- Wszystkim.
- … Zobaczyłem krople rtęci w szklanej tubie, która płynie od brzegu do brzegu.
- Hmm … Jakie to mądre. Działa w dwie strony… – pomyślałam.
Piotr odwoził mnie autem do domu w zamyśleniu…
- Piękne słowa mi powiedział Ojciec… bo masz wszystko... No bo mam – i sam był zdziwiony tym odkryciem.
- Dałem ci Siebie.
- Jeśli będzie ci czegoś brakować, to znaczy, że nic nie rozumiesz.
- Ty też dawaj innym. Pamiętaj.
- …….. – biłam się z myślami, czy się wtrącić do rozmowy.
- Bóg Ojciec chce ci powiedzieć też, żebyś się nie szarpał z wszystkim, walczył o każdą złotówkę, zlecenie itd… Prawda Ojcze ?
- Prawda. I to jest tylko ta jedna prawda.
Zamurowało mnie. Naprawdę dziwnie poczułam się, gdy dostałam potwierdzenie. Dosłownie przełknęłam ślinę z wrażenia. Chyba dopiero teraz doszło do mnie w pełni, że można z Ojcem rozmawiać baaaardzo normalnie, jak z człowiekiem. Że można dyskutować … i … że to Go cieszy… Jakiż Bóg musi być mądry, że zniża się do człowieka, przecież wcale nie musi i nawet nie wiem, czy jest Mu to potrzebne … A jednak to robi … Niesamowite…
- Po cóż poszliście na kawę ?
- Teraz wiesz, że nie tylko ty czekasz na kawę.
Kawa … To już nie jest kawa. To nasze spotkania z Niebem, nasze bardzo intensywne, mądre rozmowy. Nauka.