23. 08. 17 r. Warszawa.
Siedzimy na kawie.
- Nie wiem co planuje Ojciec, ale mam nadzieję, że będziemy mieli na kawę – Piotr zamyślił się.
- Dawno mógłbyś kasłać, a jednak pijesz tę kawę.
- Hmm… – uśmiechnęłam się, bo faktycznie … Jakoś tak się zawsze dzieje, że mimo wielu problemów z głodu nie umieramy.
- Bo nie „mieć”, a „być” jest ważne.
- Dużo wody przelało się w rzece, zanim to powiedziałeś.
- Teraz mogę usiąść w fotelu … – … czyli odpocząć.
- To takie ważne ?
- Ty nie wiesz ile nacerowałem się skarpet, byś to zrozumiał.
- …….. – zaczęłam się śmiać.
- Czyli tyle drogi musiałem przejść, aż dziury zrobiłem w skarpecie … Ten to ma powiedzenia – Piotr kręci głową, a mnie ciary przechodzą po plecach, bo widocznie nie zdaje sobie sprawy, że z Ojcem rozmawia.
- Ale w tym świecie, tak to już jest, że trzeba coś jeść – mówię.
- Jak zaufasz, to nawet kruki będą cię karmić, tak jak ich karmisz.
- … ???!!!! …
Uśmiechnęłam się zaskoczona. Gdy z kuchennych zapasów zostaje mi czerstwy już chleb, nie mam siły wyrzucać go do śmieci, lecz kładę na balkon. Zlatują się tam różne ptaki, a zwłaszcza jedna uparta wrona. Gawroni po swojemu, jakby dziękowała. Pewnego razu przybliżyła nawet głowę do szyby, przez którą ją obserwowałam i tak sobie oboje spojrzeliśmy w oczy, co było dość niezwykłe. Nazwałam ją „moim krukiem”. Kiedy wychodzę z domu, często czeka przy wejściu do budynku, nawet dzisiaj. Mówię do niego …
-
Cześć kruk – … a ona piórami rusza. W takich chwilach mam wrażenie, że wszyscy na tym świecie są w jakiś przedziwny sposób ze sobą połączeni.
Piotr zaczął opowiadać o firmie, ostatnio ma mnóstwo w pracy i w związku z tym mnóstwo problemów.
- Ciekawe … Dlaczego tak nagle, jakby się worek rozwiązał …
- Wiesz dlaczego twoi ludzie mają tak dużo pracy teraz ?
- Żebyś był im niepotrzebny, będą sobie radzić.
- Ale to nie potrwa wiecznie, to na jakiś czas – mówię przytomnie.
- …. Miałem dzisiaj dziwną sytuację z R. Kiedy wszedł do pokoju, poczułem zapach skóry i zobaczyłem 3 monety na dole skórzanego worka.
- Czuję skórę pustej sakwy … Mówię do niego.
- Co to znaczy ?… Pyta mnie R.
- Że nie ma pan pieniędzy.
- No właśnie … W tej sprawie przychodzę.
- ……. – zaczynam się śmiać.
- Nie zdziwił się? Twoi ludzie będę się ciebie bali.
- Eeeetam …. – i Piotr machnął ręką.
Wieczorem.
Oglądamy informacje w TV, że zakończono akcje „Selfie dla Maryi” http://koronamaryi.pl/dolacz/selfie/
- Szkoda … Nie wiedziałam o tym. Też bym wysłała.
- Wasze selfie jest u Nas.
- Cała ściana, obrazy zatrzymane w kadrze.
- Tak ? – nie wiem, czy Homiel żartuje, czy mówi prawdę.
- Lepiej byś mi pomógł w pisaniu – a przygotowywałam tekst o ewentualnym końcu świata, które nie będzie końcem.
- Jestem spokojny o ciebie.
- Kiedy nie wiesz, odpowiedź znajdujesz w głowie.
To ciekawe, co powiedział. Rzeczywiście, co prawda nie słyszę Jego głosu, ale kiedy się nad czymś głęboko zastanawiam, w środku głowy zdania układają mi się same. To przychodzi jak olśnienie. Czasami słyszy się, że ktoś coś powiedział mimowolnie, podświadomie, intuicyjnie. Lub ktoś coś odkrył nagle krzycząc eureka … Wierzę w to, a właściwie jestem pewna, że do tego rękę przyłożyło samo Niebo.
- Czy zdarza się, że ktoś umiera wbrew Waszej woli ? – pytam.
- Jesteś szutnik – p.s. po rosyjsku żartowniś.
- Hmm …. – czyli to nie jest tak, że na przykład jakiś samobójca będzie dla Nieba zaskoczeniem. Śmierć samobójcza jest nie tyle zaplanowana, co brana pod uwagę jako ewentualność.
- ….. NIP będzie następnym w roku, moim zdaniem – Piotr ciągle o przyziemnych sprawach.
- Na kolana ich rzucę.
- … ???!!! … – Piotr lekko struchlał. A ja struchlałam, bo z Ojcem cały czas rozmawialiśmy.
- To brzmi jak wyrok.
- To jest wyrok.
- Co oznacza huk przy twoim nazwisku ? Jaka to jest reakcja ?
- … Hmm… Gwałtowna ? – Piotr niepewnie.
- A widzisz … Czyli myślisz.
- … Słyszę, że ktoś się śmieje w tej chwili, aż się trzęsie.
- … Zobaczyłem scenę z Jokerem, kiedy zobaczył siebie w lustrze i nie mógł się przestać śmiać – https://www.youtube.com/watch?v=Dj2rQaj25h4
- Joker śmieje się z siebie – już analizuję.
- Co to znaczy ?
- Że też będziesz śmiał się sam z siebie, ze swoich wątpliwości, jakie ciągle masz.
- Jak myślisz … Pan Bóg lubi zakłady ? Lubi się zakładać ? – Piotr pyta niepewnie, bo już zaczyna wątpić, czy dobrze zrobił.
- Bardzo lubi.
- Dlaczego ?
- Lubi, gdy widzi jak ludzie się dziwią.
Hmm… To w takim razie lubi, gdy jestem w permanentnym zdziwieniu. Z powodu zdziwienia ciągle chodzę zamyślona. Do tego stopnia, że niedawno patelnię próbowałam wcisnąć do pralki. Zorientowałam się, że coś jest nie tak dopiero wtedy, gdy nie chciała przejść przez okienko. Pan Bóg nie tylko lubi, ale też musi mieć niezłą z tego rozrywkę i akurat tym wcale zdziwiona nie jestem. Kiedy w TV nasłucham się wiadomości ze świata, też przełączam na kabarety, dla równowagi.
24. 08. 17 r. Warszawa.
Poszłam do kina obejrzeć film; Fatima; ostatnia tajemnica. Siedziałam w ostatnim rzędzie i obserwowałam kto przyszedł na seans. W kinie było 33 osoby, w tym 5 mężczyzn, 3 siostry zakonne. Podsłuchiwałam ludzi, którzy siedzieli najbliżej mnie i szybko zorientowałam się, że zdecydowanie nie były to osoby, które przyszły na seans przypadkowo. Jakie to szczęście, że są na tym świecie jeszcze tacy, którzy traktują to poważnie.
- Dowiedziałaś się czegoś nowego w tym filmie ? – Piotr pyta mnie wieczorem.
- Nic nowego się nie dowiedziała, ale się utwierdziła.
- … Ma rację !… – roześmiałam się głośno.
Kiedyś Piotr sprowadzał z Singapuru specjalistyczną herbatę drastycznie obniżającą poziom cukru. Zwykła herbata, ale działała jak lekarstwo, jednak mi tego nie sprzedawała się dobrze na naszym rynku. Nie było sensu dalej w to brnąć, więc zaprzestał ją sprowadzać. Dzisiaj spotkał pewnego człowieka …
- Wchodzę do niego.
- Kawy się pan napije ?… Mówi do mnie.
- Nie mogę jestem po zawale, już piłem dzisiaj jedną.
- Ja też nie mogę, mam cukrzycę.
- A ile pan ma tego cukru?
- 215.
- Insulina jest potrzebna.
- Proszę pana, kiedyś była taka herbata, ale jej już nie ma, byłem zdrowy wtedy jak rydz.
- … I pokazuje mi stare pudełko.
- Tą herbatę kiedyś ja ściągałem, ale przestałem.
- Proszę pana, ja poszukuje jej po całej Europie. Czy pani wie, że w 2010 wykupiłem wszystkie zapasy i piłem po terminie ważności dwa lata ? Trzymała mnie przy życiu, a teraz nie mogę sobie poradzić ze sobą.
- Ściągałem ją, więc postaram się panu to załatwić.
- … Spojrzałem na niego i mówię …
- Zaczynam mieć wątpliwości, czy celem tej wizyty jest podpisanie umowy, czy załatwienie tej herbaty.
- Wie pan co ? Pan mnie szokuje … Jak pan to widzi ? Bóg mi pana zesłał.
- … Koronka… – uśmiecham się.
- Skontaktowałem się z Singapurem i poprosiłem o herbatę, mają przesłać.
- Zrobiłeś wielką rzecz dzisiaj – … a przecież nie musiał.
- Byłeś wielki, przełamałeś się.
- Napisałeś i dostałeś odpowiedź.
- Tam inny skrzydlaty siedzi, nie bój się.
Byłeś wielki, przełamałeś się… Zamyśliłam się nad tymi słowami. Zerwanie kontaktu z Singapurem było dość gwałtowne i burzliwe. Piotr zarzekał się, że już nigdy tam nie zadzwoni, ani nie napisze, a jednak ten ”inny skrzydlaty” był na tyle skuteczny, że zwykłe, biznesowe spotkanie przerodziło się w akcję ratunkową. Mamy być dobrzy dla innych ludzi. Drobnymi gestami naprawiamy ten świat. Tak właśnie działa Bóg. I tego chce Bóg.
- Jak Ojciec to robi ? – wyrwało mi się, bo byłam pod wielkim wrażeniem.
- … Słyszę śmiech …
- A ty Mnie z sądem pouczasz ?
- Ojcze, gdyby głupota mogła latać, to fruwała by pod niebiosa – Piotr zacytował słynne słowa ze znanego czeskiego serialu.
- Myślę, że wyżej.
- …….. – śmieję się głośno, uwielbiam takie chwile.
- Jakie będą te święta ? – Piotr już na poważnie.
- Inne niż zwykle.
- Na czym polega ta inność ? – Piotr drąży dalej.
- Zobaczymy.
- Czy chociaż skład ten sam zostanie ? – pytam, bo takiej zmiany obawiam się najbardziej.
- Limit w tym roku wyczerpany.
- Czyli w tym roku nikt już nie odejdzie… – i od razu dochodzi do mnie myśl, że Niebo nigdy nie mówi dokładnych dat.
- A czy coś się będzie się działo w tym roku jeszcze ?
- Co chwilę coś się dzieje.
- Przewiduję duże zmiany.
- Ten huk przy twoim nazwisku to nie taki sobie huk, to coś więcej.
- Co masz na myśli ?
- Rozwiniesz skrzydła.
- W jaki to sposób ?
- Martwi Mnie, że o to pytasz, to świadczy o twojej inteligencji.
- … Czy wiele się zdarzy ?
- Jeszcze wiele.
- Dlaczego mam kłopoty teraz ?
- Żebyś nie odleciał. Tylko będąc na ziemi trzeźwo, będziesz zrozumiany.
- Oderwana będzie Iza, która nic nie rozumie, a mówi prawdę. Ona odleciała.
- ….. Przez te problemy bardzo bolało mnie serce. W pewnej chwili myślałem, że umieram.
Spojrzałam na Piotra spokojnie … Ciekawe … Zauważyłam, że wcale mnie to nie zdenerwowało, co powiedział. Tak bardzo ufam Ojcu i wierzę w Jego plany i wiem, że Piotr ma żyć jeszcze, że przyjęłam to bardzo, bardzo spokojnie.
- Ojcze, jak on wytrzyma huk, kiedy go serce boli ?
- Są różne huki, może być miły huk.
- ……. Właśnie wchodzimy z placu zabaw do przedpokoju.
- A co dalej ?
- Pokój.
- A co w tym pokoju ?
- Spotkanie.
- Zobaczyłem ławeczkę zieloną z długimi belkami, po lewej stronie widzę drzwi zamknięte, a na dole smugę światła z pokoju.
- Od niedawna tak siedzisz.
- Jedna chwila na Górze będzie ważniejsza niż całe twoje życie tutaj.
Dopisane 19. 04. 2018 r.
- Jak zaufasz to nawet kruki będą cię karmić, tak jak ich karmisz.
Potwierdzeniem prawdziwości troskliwej opieki Boga wobec wszystkich pokładających w Nim nadzieję, nawet podczas klęski suszy, jest wzruszający biblijny przekaz o tym, jak w sytuacji postępującego kataklizmu Eliasz był cudownie karmiony przez kruki: „Wówczas zostało skierowane do niego słowo PANA: Idź stąd na wschód i ukryj się w wąwozie potoku Kerit, na wschód od Jordanu. Będziesz tam pił wodę z potoku, krukom zaś rozkazałem, aby cię żywiły. Wyruszył więc zgodnie z rozkazem PANA i zatrzymał się nad potokiem Kerit, na wschód od Jordanu. Rano i wieczorem kruki przynosiły mu chleb i mięso, wodę zaś pił z potoku. Po pewnym czasie jednak potok wysechł, gdyż w kraju nie było deszczu” (1Krl 17,2-6). W oparciu o przywołany epizod można powiedzieć, że prorok posłuszny Bożemu słowu uczy wszystkich wierzących, że życie w całkowitej zależności od Boga wymaga absolutnego zawierzenia Mu, bez szukania jakichkolwiek zabezpieczeń, gdyż istnienie człowieka jest wyłącznie Bożym darem. http://tarnow.gosc.pl/files/14/10/26/344464_wiek20C5BCyjC485cy20wiarC485.pdf
Niedawno „mój kruk” zrobił mi niespodziankę. Bez powodu podleciał do okna, siadł na parapecie i zajrzał mi do pokoju. De facto przyłożył swoją głowę do szyby, aby zajrzeć do środka. Coś tam po „swojemu” powiedział i zaczął wędrować po parapecie w tą i z powrotem przez kilka długich minut. Trzy osoby przyglądały się temu zjawisku z rozbawieniem, ale tylko Piotr i ja wiedzieliśmy o co chodzi. Kompletnie się nas nie bał. Czy historia z Eliaszem i krukiem może być prawdziwa? Zdecydowanie tak.