07. 08. 17 r. Warszawa.
Wczoraj się nie odzywaliśmy i dzisiaj ledwo, ledwo. Oboje snujemy się i zmęczeni i zamyśleni.
- Coś się stanie w październiku? – Piotr mruczy pod nosem.
- Nie w październiku, a może już wkrótce, przecież ci Ojciec powiedział, że nie ma czasu.
- …….. – Piotr spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem.
- Nooo … , niech nie przesadza…
- Tak ostro Ojcze? – i robi przestraszone oczy.
- …….. – zaczynam się dławić ze śmiechu, dosłownie. Piotr zrobił taką minę cierpiętniczą i powiedział to w taki sposób, że rozbawiłby i nieboszczyka.
- Jeszcze nikt tak Mi nigdy nie powiedział – Ojciec też się śmiał.
- Wpierw będziecie płakać ze śmiechu, a potem wpadniecie w zadumę.
Piotr nie mógł zrozumieć z czego się tak śmiejemy. Dopiero, gdy mu przetoczyłam jego własne słowa, złapał się za głowę. Na jego usprawiedliwienie można tylko powiedzieć, że jest bardzo, bardzo psychicznie zmęczony. A kiedy jest tak zmęczony, to i śmieszny, bo nie wie co mówi.
- To wkrótce się zacznie ?
- A jakże. Żadne nowum.
- Było ci powiedziane, że zaczną się zmiany.
- A muszą się dziać ?
- ……. – to było głupie pytanie.
- To spytaj się, czy będzie chociaż przyjemniej.
- A czy odejście Edwarda do lepszego świata nie jest przyjemne ?
Bóg Ojciec kompletnie zmienia nasz sposób myślenia.
08. 08. 17 r. Warszawa.
Wracamy do starych zwyczajów i znowu jesteśmy na kawie.
- Dziwna rzecz mi się wydarzyła dzisiaj rano. Wychodziłem z kościoła bocznym wyjściem, a z dwa metry przede mną wychodził też ksiądz. Usłyszałem głośno w głowie…
- Eliasz.
- … Ten ksiądz stanął jak wryty i się odwrócił do mnie. Zrobił dziwne oczy, popatrzył na mnie z niedowierzaniem, podniósł rękę i nie wiedział co powiedzieć … Ja też stanąłem jak wryty, bo chyba to też usłyszał. Popatrzyliśmy na siebie i rozeszliśmy się.
- Ciekawe … – i przypomniałam sobie coś.
- Henoch i Eliasz to jedno ?
- Thats right, alles in ordnung.
- Dlaczego nie po polsku ?
- Jak powiem „tak jest”, będzie płaskie.
- Jak powiem w dwóch antagonistycznych językach, będzie śmiech i emocje.
- To prawda.
- …. Trudno to będzie wszystko pogodzić, praca, fala… Jak Oni to chcą pogodzić ? – Piotr nie może tego zrozumieć.
- Tu nic nie będziesz godzić, za ciebie będą godzić.
- Daj mi spokój. Nie mam ochoty się wygłupiać – Piotr jest bardzo poważny.
- Nie masz ochoty, bo masz żałobę.
- Straciłeś kogoś, na kogo mogłeś zawsze liczyć, mimo nerwowej otoki.
- Był skromny, ale nieustannie atakowany.
- Hhm …, To prawda – dobrym człowiekiem był Edziu, ale niezwykle nerwowym.
- …. To, co nadchodzi, nie tylko cię zaskoczy, ale zmieni dogłębnie.
- Ten świat dla ciebie powoli się kończy.
- Taki, jakim go postrzegasz.
- Pieniądze nie istnieją dla ciebie.
- Akurat ! Przecież mam rodzinę na utrzymaniu !
- To będzie piękna koronka, więc się nie martw o rodzinę.
- Piotr odłączy się od nas ? – pytam.
- Z tą świadomością będzie ci trudno zrozumieć.
- Hm … – czyli jeszcze za mało wiem, żeby zrozumieć.
- A moja świadomość się zmieni w takim razie ?
- I ty ulegniesz w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
- W nawiedzeniu dokończysz książkę.
- Fala i kryształ to jedno.
- …….. – jeśli kryształ oczyszcza, to i fala oczyszcza …, jak rozumiem te słowa.
Zamyśliliśmy się na chwilę. Już przestałam sobie wyobrażać, co się będzie działo, bo stwierdziłam, że nie ma to najmniejszego sensu. Po odejściu Edzia nie ma to już sensu. Ta śmierć uświadomiła mi w pełnej okazałości, że Niebo jest nieprzewidywalne. Nie jestem w stanie niczego rozsądnego dopasować do słów Homiela. Po prostu czekam już tylko na rozwój wypadków.
- Widzę słońce jak się rozpala we mnie … – przerwał moje rozważania Piotr.
- Zbliża się katastrofa … Widzę wielkie tsunami fal na kilometr … Widzę szaleńczo uciekające ptaki. .. Meteoryt uderzy w ocean … – patrzył przed siebie, zmarszczył brwi i opisywał co widzi.
- Tak wygląda przyszłość, a jeszcze mamy teraz.
- Ten meteoryt zaleje, a małe podpalą ziemię.
- A Polska ?
- Może być wyspą.
- Chyba nie chciałabym tego oglądać… – pomyślałam.
- … Ten ksiądz z kościoła usłyszał Piotra ? – pytam z ciekawości, bo rzeczywiście sytuacja co najmniej dziwna.
- Więc wiesz, że usłyszą ci, którzy chcemy, by usłyszeli.
- Jak Wy to robicie … ? – zamyśliłam się.
- Szedłem dzisiaj do domu i znowu mówiłem do Ojca „przywróć mi imię moje” i w tej samej chwili ptak mnie obsrał tyle, jakby miesiąc trzymał ! – Piotr był oburzony, co mnie mimo zmęczenia bardzo rozbawiło.
- Dlaczego mnie obsrał ptak ? – łapię się za głowę, bo Piotr nie przebiera w słowach, tylko wali prosto z mostu.
- Jeszcze święty nie jesteś, więc dlaczego nie ?
- ……… – żałoba, czy nie żałoba, nie mogłam przestać się śmiać.
Wieczorem. Oglądamy wiadomości.
- Czy dobrze, że Polska staje się taka …, rasistowska ?
- Pytasz prywatnie, czy służbowo ?
- Jako Piotr.
- Chyba jako Heinrich Ulrich !
- Tak się kiedyś nazywałeś.
- … ??!!! …
Jasny gwint! Już wiemy, że Piotr kiedyś był nazistą, a dzisiaj się dowiadujemy jak się nazywał ? Oczywiście natychmiast zaczęliśmy szukać tego nazwiska w internecie i jeśli Piotr wyraźnie usłyszał, to wielu jest Heinrich-ów i Ulrich-ów. Pospolitość imienia i nazwiska dało mi do myślenia. Czy czasami Homiel nie użył tej pospolitości celowo, na zasadzie; Janek Kowalski. Szybko stwierdziliśmy, że dalej szukać nie będziemy. Nie miało to sensu.
Dopisane 05. 04. 2018 r.
- Chyba jako Heinrich Ulrich. Tak się kiedyś nazywałeś – Homiel używając niemieckiego nazwiska chciał w ten sposób powiedzieć, do czego doprowadza rasizm. Wszyscy rozumni to wiedzą i nie trzeba niczego tłumaczyć.
Zdradzę, że dowiemy się, jak naprawdę nazywał się Piotr.
- Ten meteoryt zaleje, a małe podpalą ziemię – rzeczywiście, kiedy spada meteoryt zazwyczaj spadają też pomniejsze jego części. I prawdopodobnie to ma na myśli Homiel mówiąc, że małe podpalą ziemię. Można wnioskować, że wielki spadnie w ocean, reszta na ziemię. Polska może być wyspą, ale nie sądzę, żeby było to dosłowne. Wyspa w tym sensie, że ucierpi najmniej lub stosunkowo niewiele. Słowo klucz to „może”. Wygląda na to, że ostatecznie wiele będzie zależeć od nas samych i naszych modlitw.
- A czy odejście Edwarda do lepszego świata nie jest przyjemne? – wiedząc jak wygląda ten lepszy świat, a co nie co się o tym dowiemy, tego typu katastrofa nie powinna budzić już takiego przerażenia.