27. 07. 17 r. Szczecin.
Jechaliśmy autem do Szczecina. Piotr włączył radio, leciała jakaś stara piosenka…
- Lubię to …
- A Ja lubię „do Tomaszowa”.
- …… – i w ten sposób przypomnieliśmy sobie wczorajszą rozmowę i piosenkę, którą Piotr ciągle słyszał w głowie .
- Fajnie było w Ustroniu.
- Jak to wspominasz ?
- Fajnie.
- To wpadniesz do Tomaszowa.
- ……. – kręcę z niedowierzaniem głową. „Tomaszów” symbolizuje spotkanie, ale jak, gdzie, kiedy ?!
- Pan Bóg jest niesamowity. Przekonałem się po tym „Tomaszowie” – Piotr się zamyślił.
- Dopiero !?
- …….. – śmiać mi się chciało, ile jeszcze trzeba dowodów Piotrowi, by w końcu zaakceptował, co się dzieje.
- Jak Bóg mógł mnie takiego stworzyć ? Jestem taki ułomny …
- Kocham te twą ułomność.
- …. Fajnie masz z mężusiem ? – Piotr pyta mnie śmiejąc się.
- A mężuś fajnie ma z Nami.
- Ustroń załatwiliście rewelacyjnie.
- Podziękuj Ojcu.
- Czy długo będę u Was „na kawie„ ?
- Zastanów się. Kawa to nie obiad.
- ……. – już zaczynam się śmiać, bo logika Homiela jest nieziemsko prosta.
- A w czasie ziemskim ?
- Nie pytaj o technikę, to nie ma znaczenia.
Zaczęło mocno padać.
- Muszę bezpiecznie jechać – Piotr sam do siebie.
- A Ja się tak bezpiecznie czuję przy tobie – powiedział z wyraźnym sarkazmem, co mnie rozbawiło na dobre.
- Mam wieczną manianę – radośnie podsumowałam swoje obecne życie.
- Nawet wielcy prorocy nie wiedzieli i nie słyszeli tego, co piszesz.
- … ?! … – od razu spoważnieliśmy.
- Naprawdę ? – trudno mi było w to uwierzyć.
Piotr wczoraj najadł się borówek, po których dostał alergii. Jeszcze dzisiaj zalewał się katarem i ciężko oddychał.
- To jest makabra ! Wszystko jest sypane, nie wiadomo co jeść. Gdzie kupować dobre owoce ? – pytam Homiela.
- Albo działka, albo wracaj do Domu.
- Ale bajerujesz ! – Piotr zmęczony.
- Przy każdej rozmowie trochę bajeru się przyda.
- Jest to jedna z niewielu chwil, kiedy to ty jesteś nauczycielem.
- Nie na darmo ma się klasę mistrzowską.
Zakpił sobie i miał rację. Kiedy sobie przypomnę, jak Piotr mnie „bajerował” przed ślubem mówiąc, że zbuduje mi dom i ogrodzi całość pod prądem to…, płakać mi się ze śmiechu chce. Ani domu, ani prądu, a to tym prądem mnie przekonał. Klasa mistrzowska !
Wieczorem. Siedzieliśmy zmęczeni przed TV. Zatopiłam się w swoich myślach. Myślałam o naszym życiu, o drodze, którą pokonaliśmy razem, o naszych rozmowach, o świecie…
- Bóg Ojciec ma ze wszystkim rację.
- A Mogę nie mieć racji ?
29. 07. 17 r. Szczecin.
Będąc z rodziną zdecydowanie mniej czasu poświęcamy Homielowi, ale i tak przez chwilę zdarzają nam się cudowne rozmowy.
- Coraz bardziej czuję Niebo. Jak mam prowadzić dalej firmę, kiedy mi głowa ucieka ? – Piotr głęboko zamyślony .
- Sam zobaczysz, co będzie ważniejsze trzymając na ręku całą Ziemię.
- ……. – spojrzałam na niego, aby mi to wyjaśnił.
- Gdy odprawiam egzorcyzmy, coraz częściej widzę Ziemię jako całą planetę. Trzymam ją w ręku i obserwuję z góry. Zdarza mi się to coraz częściej … Nie wiem jak to się dzieje.
- Pisząc na blogu otrzymuję czasami ciekawe spamy. Wiesz, że mając odpowiednie pieniądze możesz kupić sobie różne obywatelstwa? Gdybyś miał, kupiłbyś ? – pytam.
- Po co ? Ufam Ojcu.
- Coraz bardziej.
- Jak mnie pośle na pustynię, to pójdę.
- Już jesteś na pustyni.
Pustynia według Homiela to symbol siedziby diabła. W to wierzyli także dawni Hebrajczycy.
- Ubieraliśmy cię, by diabły nie zrobiły ci krzywdy.
- A teraz cię uzbrajamy, żebyś ty ich krzywdził.
- ……. Przejadłem się dzisiaj, źle się czuję – zaczął się macać po brzuchu.
- Nie mam do ciebie siły, zapominasz o zawale ?! – wkurzył mnie teraz straszliwie.
- Nie martw się, niedługo nie będziesz mogła uwierzyć kim jest.
- Really ???!!! – Homiel też mnie wkurzył, że nie wkurzył się na Piotra. A mógłby mu teraz powiedzieć coś dosadnego i pouczającego po Homielowemu! Przecież potrafi !
- ……. Miałem ciekawą wizję wczoraj podczas egzorcyzmów. Miałem na ręku planetę. Kiedy się modliłem, wychodziły z niej gacki jak ziarna czarnego piasku. Było ich setki, tysiące… Skumulowały się w wir, a na końcu wir przybrał konkretną czarną postać, prawie ludzką postać.
- Hmm ….
- Usłyszałem, że tak łatwiej będzie mi z diabłem walczyć, kiedy zbiorę ich w całość.
- Jeśli nie zatrzymasz tej burzy, to zamiecie wszystko.
- Ale przecież chcecie tego sądu ?! – pytam zdziwiona..
- Nie takiego.
- A jakiego w takim razie …? – i zdałam sobie sprawę, że Niebo nie chce sądu, który wymierzy diabeł. Od sądu jest Niebo.
- Pokazali mi księży, jak pracują na płytkiej wodzie, a w głębi czai się prawdziwe zło.
- Rozumiem … Najcięższe wojska diabła są schowane ?
- Nie wyszły.
- Nie mają pojęcia, jakie czai się zło. Wierzą i nie wierzą, w tym problem.
Naszą rozmowę przerwał telefon. Edziu, tata Piotra, a mój teść znalazł się w szpitalu. 10 lat walczył z przepukliną i za nic w święcie nie chciał iść do szpitala, by ją naprawić. Ratował się swoimi sposobami, ale tym razem nie dał rady i zdecydował się pojechać na pogotowie. Pojechał razem z teściową, moim synem i córką, my dojechaliśmy pół godziny później i gdy dojechaliśmy Edziu był już na sali przyjęć. Przygotowywano go do zabiegu, przed którym tak bardzo się bronił przez wiele lat. On panicznie boi się szpitali.
Na SORZE nie było nikogo, być może dlatego, że to sobota i późna pora. Jakimś cudem pojawił się odpowiedni lekarz i jakimś cudem dyżur miał sam profesor, który zrobił mu zabieg w ciągu 3 godzin. Operacja się udała i wszyscy łącznie z Edziem byli przeszczęśliwi, tylko mój syn snuł się po korytarzu smętny i z nikim nie rozmawiał.
- O co chodzi ! – zagadnęłam go po cichu.
- Wiedziałem, że on trafi do szpitala.
- Skąd ?
- Miałem wizję kilka dni temu.
- ??!! Jaką ? – bardzo mnie to zaciekawiło, ponieważ rzadko się przyznaje, że też miewa wizje.
- Zobaczyłem dziadka w łóżku szpitalnym, leżał nieruchomo. Podniosłem jego rękę, a ona opadła ciężko … On umrze.
- Bzdury … Wszystko idzie dobrze – zdenerwowałam się.
Nie powtórzyłam tego Piotrowi, bo bałam się o jego serce. Przypomniałam sobie jednak słowa Homiela, który powiedział rok temu; To będą ostatnie święta w tym składzie. Gdyby teraz coś się stało, faktycznie zmieniłby się skład. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/08/22/jestes-wrazliwy-na-lzy-badz-wrazliwy-na-czlowieka-diabel-tez-potrafi-plakac/
Gdy wróciliśmy do domu Piotr spytał…
- Dlaczego go naprawiłeś Ojcze ?
- Żebyś miał wolną głowę.
- Dlaczego ?
- Szykuję cię do wielkich rzeczy.
Edziu został w szpitalu ulokowany w pokoju tuż koło pielęgniarek. Zaczął chodzić, zaczął jeść, zaczął żartować, zaczął żyć pełną piersią. Dlatego też uspokojeni zdecydowaliśmy się następnego dnia jednak wrócić do Warszawy.