22. 06. 14 r. Szczecin.
Rano obudził mnie Piotr mówiąc, że całą noc ma nieprzespaną.
- Dlaczego ?
- Bo kazał ci powiedzieć, że Oni to nazywają animacją.
- Hologram ?
- Tak, to animacja.
- Nie dali ci spać ?
- Powtarzał całą noc animacja, animacja … Pewnie bał się, że znowu zapomnę – i zaczął się śmiać.
- Hmm … Ciekawe – zaczęłam się nad tym głęboko zastanawiać.
- To jak to jest, że widzisz czasami dalekie kraje i dalekie czasy, przemieszczasz się dowolnie ? – zapytałam myśląc o krzyżowcach.
- … Słyszę …
- Można człowieka przenieść w dowolne miejsce dokonując zmiany animacji, a może być w tym samym miejscu ciągle.
- W jednej sekundzie moglibyśmy ten świat zamknąć, ale to jest… teatr… doświadczeń.
- ……. – rozdziawiliśmy oboje buzie, bo dawno Homiel nie przemawiał w taki sposób i to z rana.
- Poczekaj, nie rozmawiaj z Nim jeszcze, muszę to zapisać – w panice zaczęłam szukać czegoś do pisania. W międzyczasie Piotr wpakował mi się do łóżka.
- …….
- Ten świat jest animacją, jest jak boczne pole do ćwiczeń, do uczenia się.
- Tamten jest realny, ten stworzony.
- Ukrzyżowanie jest dla tego świata, ma pomóc w uczeniu się.
Kiedy tak razem leżeliśmy w łóżku w ciszy i rozmyślaliśmy o Jego słowach, zrobiło mi się raptem bardzo głupio. Uzmysłowiłam sobie, że Oni nas obserwują bez przerwy.
- O czym myślisz, bo widzę, że się uśmiecha ?
- Nie przeszkadza ci, że Oni ciągle są przy nas ?… Nic nie da się ukryć… No wiesz o czym myślę…
- Wiesz co powiedział ?
- Błogosławiłem, błogosławię i będę błogosławił ten związek.
Taaaa…, Wcale mnie to jakoś nie uspokoiło.
24. 06. 14 r. Warszawa.
Piotr się przeziębił i dzisiaj został w domu.
- Leżałem w łóżku i rozmyślałem. Dookoła totalna cisza. Poczułem kogoś koło siebie, więc od razu spytałem …
- Czego ode mnie chcecie ?
- Na tym świecie są ludzie, co nie są z tego świata i wrócą do Mego świata.
- Niewielu jest na tym świecie, a nie są z tego świata.
- Nie możesz wiedzieć, że Ja to wiem.
- Słudzy Moi, którzy mają wiedzę, są Moimi przyjaciółmi.
- … Zamurowało mnie, bo zrozumiałem w sekundę Kogo właśnie słyszę.
- Nadchodzi koniec ?
- Tylko Ojciec wie kiedy przyjdzie koniec, nawet jego Syn tego nie wie.
- Czy coś się ze mną stanie ?
- Ojciec jeszcze nie zadecydował.
- Czy będę potępiony ?
- Nie możesz być potępiony, bo My cię wybraliśmy.
- Wiele złego zrobiłem …
- To już było … – zobaczyłem nagle dwóch rolników, którzy orali pole i szli do przodu nie oglądając się do tyłu.
- Kiedy będzie mój koniec ? – znowu spytałem.
- Wtedy, kiedy twoja łza spadnie na ziemię …
- Pokazał mi obraz tego co się stanie, gdybym teraz odszedł. Zobaczyłem rozpaczającą córkę i ciebie w oddali, poczucie bezgranicznej pustki.
Wstrząsnęła mną ta rozmowa.
Dzisiaj córka miała urodziny, poświęciłam jej cały dzień, poszłyśmy do kina, coś zjeść. Na kawie powiedziałam jej o tej rozmowie, bo jakoś nie mogłam się powstrzymać. Oczywiście się rozbeczała i to przy wszystkich ludziach. Powiedziała, że w nocy poprosiła Boga tylko o jedno, by Piotrowi nic się nie stało, by nie zabierał go jeszcze. Odebrało mi głos.
Dopisane 17. 06. 2016 r.
To, że nasz świat to Ich animacja zrozumiałam w jednej chwili widząc wielką kwadratową dziurę w swojej ścianie. Niektórzy ludzie nie widząc takiej manifestacji również dochodzą do podobnych wniosków i myślę, że najprostszym wyjaśnieniem jest zadanie sobie prostego pytania. Wiele osób widziało lub też słyszało zmarłych.
Dusze pozostawały wdzięczne swojemu „wspomożycielowi”, o czym świadczyć mogą między innymi okrzyki tłumu, które usłyszano pewnego razu podczas II wojny światowej w klasztorze, w którym przebywał: „Niech żyje Ojciec Pio!”. Oczywiście nigdzie nie zauważono tychże osób. Byli to niewidzialni przyjaciele stygmatyka, jak sam później potwierdził – dusze zmarłych żołnierzy, które przybyły, by podziękować mu za pomoc w wybawieniu ich z czyśćca.
http://glosojcapio.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=2034&Itemid=94
Ksiądz Giovanni był też widziany w kościele San Pio V, w dzielnicy Castello, przez żonę zakrystiana, która poszła tam, aby bić w dzwony przed Mszą św. Gdy otworzyła drzwi kościoła, zauważyła księdza klęczącego na schodkach prowadzących do ołtarza głównego. Przyjrzała mu się uważnie i spostrzegła, że to był właśnie on — zmarły proboszcz. Wewnętrznie poruszona i w strachu pobiegła do parafii przekazać mężowi to, co widziała. Również Ojciec Pio widział księdza klęczącego w tym kościele, ale ponieważ twarzą był zwrócony ku ołtarzowi i nie mógł mu się przyjrzeć, nie przywiązał zbytniej uwagi do tego wydarzenia, myśląc, że był to jakikolwiek ksiądz pogrążony w modlitwie. Ksiądz Giovanni bywał widziany przez około miesiąc. Ostatnim razem zmarły ksiądz powiedział do obecnego proboszcza: „Salvatore, teraz cię zostawiam, już nie wrócę. Jakże to było straszne dla mnie i ile mnie kosztowało uczestniczenie w «procesji Bożego Ciała» http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/esprit_2012_pio_00.html
Jak to jest w ogóle możliwe? Jeśli ich widzą i słyszą, to gdzie oni…. „mieszkają” ? Na Marsie, czy w równoległym świecie, tuż obok nas?
Myślę, że nie jesteśmy w stanie poznać w pełni Boga, zrozumieć słów Homiela nie akceptując takiej możliwości, że faktycznie żyjemy w swoistym matriksie.
„Teoria holograficznego wszechświata zdobywa coraz więcej zwolenników. Gdy tylko fizycy sformułowali pierwsze teorie odnośnie świata kwantów okazało się, że odkrycia nauki zbliżają nas do zrozumienia istoty naszej egzystencji. Obserwacje zachowania cząstek elementarnych wskazują na to, że mogą istnieć zarówno, jako masa jak i fale elektromagnetyczne. Później zrozumiano czym jest splątanie kwantowe i paradoks obserwatora. Wszystko zdaje się prowadzić do jednego wniosku, wszechświat ma holograficzną naturę.” „Nasz stwórca jest kosmicznym programistą, twierdzi naukowiec z NASA. Czy nasza rzeczywistość może być efektem wielkiej symulacji komputerowej? A jeśli tak to, kto stworzył tę symulację? Coraz więcej naukowców poważnie rozważa możliwość, że możemy żyć w prawdziwym matriksie. Na dodatek twierdzą oni, że jest na to wiele dowodów.” http://www.eioba.pl/a/4f37/stworzenie-to-boski-hologram