21. 08. 16 r. Warszawa.
Piotr miał wizję. Prowadzi małą armatę strzelniczą z czterema działami i całość jedzie na drewnianych kołach. Prowadzi ją w stronę budynku, gdzie dużymi literami jest napisane NIP. Po lewej jego stronie stoi inny budynek z nazwą „zamówienia publiczne”. Najpierw zaczyna strzelać z działa w stronę głównego budynku wiedząc, że w środku są dwaj dyrektorzy. Gdy budynek niemal cały się rozpadł, zaczyna strzelać w stronę zamówień publicznych.
Opowiadając Piotr rozsiadł się w fotelu i wydawał się bardzo zadowolony, a mnie coś zastanowiło … Po pierwsze Piotr nie powinien sam strzelać, tą sprawiedliwość wymierza tylko Niebo. Po drugie uderzyło mnie, że koło tej armaty, które prowadzi do zagłady, wyglądało jak drewniane drzwiczki do piekła, które kiedyś Piotr widział w naszym pokoju. Nie byłam pewna od kogo ta wizja pochodzi.
- Mam wątpliwości.
- Homiel, wyjaśnij w takim razie – Piotr pyta, bo i sam zwątpił.
- Jak ci wręczą broń, to ją wyrzuć, bo miecz już dostałeś.
- … Wow, a jednak miałam rację.
Analizowanie wizji to jedna z najtrudniejszych rzeczy z jaką mam w swoim życiu do czynienia. Po tych kilku latach stałego ćwiczenia wiem, że nawet najdrobniejszy szczegół może naprowadzić interpretację na właściwy kierunek i wtedy okazuje się, że nasze pierwsze wrażenie może być całkowicie mylne. Analizowanie wizji wymaga przede wszystkim bezgranicznego zaufania, zrozumienia i wiary w Boga. Myślę, że to jest podstawa. Armata jako symbol niszczenia nie jest wiadomością z Nieba. Analizując wizje zawsze stawiam sobie najpierw pytanie, czy Oni, ci najmądrzejsi, ci przepełnieni miłością, miłosierdziem i wszechwiedzą posłużyliby się takim, a nie innym symbolem.
Byliśmy w kościele u „naszego krzyża”. Na posadzce siedziała ta sama, co zwykle kobieta. Weszliśmy i pomodliliśmy się. To nie jest już nawet śmieszne, ale Piotr chciał wyjść inną drogą, aby ją ominąć. Zauważył jednak, że podeszła do niej starsza kobiecina. Pochyliła się i spytała …
- Ciężko masz ?
Dała jej parę groszy, choć pewnie sama niewiele miała. Piotrowi się głupio zrobiło i również wcisnął 5 zł, które miał schowane na wszelki wypadek w kieszeni. Nie był poruszony tym, że dała jej być może swój ostatni grosz, ale jej słowami. Jezus do tej pory cały czas milczał, a teraz powiedział …
- I co ? Dodała ci śmiałości ?
- A to ty powinieneś dawać śmiałość.
Cierpliwie czekam, kiedy z Nieba na Piotra spadnie jakiś grom, bo nauki, jakie dostaje starczają mu ledwie na pięć minut. Jeśli uda Im się zmienić Piotra, to w Niebie zorganizują wielkie święto. … Tego jestem pewna.
W Ikei przy śniadaniu rozmawialiśmy o przyszłości i o tym, co nam szykują.
- Nauczymy cię latać.
- Dosłownie ? – zażartowałam, a Piotr popukał się w czoło, że głupoty mówię.
- Mam nadzieję, że nie będę przerażony.
- Staniesz się tym, którego nie znasz.
- Wbrew pozorom odnajdziesz spokój.
- Hmm … – chcą chyba powiedzieć, że Piotr nie zna siebie do końca.
Poszliśmy do kina na nową wersję „Ben Hur” http://www.filmweb.pl/film/Ben-Hur-2016-679424 Czekając na seans, a byliśmy sami, nasza rozmowa zeszła na kwestię Żydów.
- Żydzi nie wierzą w Chrystusa, lecz wielu z nich przechodzi na wiarę Chrystusa.
W filmie jedną z piękniejszych scen jest chwila, w której Ben Hur żegna się ze swoim zwycięskim koniem.
Ten biały koń skojarzył mi się z samym Niebem. W tej samej chwili Piotr miał ciekawą rozmowę.
- Ojcze, ja jestem cały dla Ciebie …
- Wiem, Mały.
- Ale rozegramy to po Mojemu, nie po twojemu.
- Niech tak będzie.
Słowo rozegramy ma swoje tutaj szczególne znaczenie. Pożegnanie z koniem to końcowa scena pościgu rydwanów, który został rozegrany według założonej wcześniej strategii (Ben Hur uczy się ścigania rydwanami i jego mentorem jest doświadczony Ilderim). Zwycięża zakład, bo działał zgodnie z przyjętym planem.
22. 08. 16 r. Warszawa.
Piotr chodzi ostatnio mocno zamyślony. Nawet na kawie prawie się nie odzywał.
- Homiel mi mówi …
- Wytrwaj, to już długo nie potrwa według czasu ziemskiego.
- Co dalej ?
- W drogę.
- Co to znaczy ?
- ……..
- Ważyłem się na tej nowej wadze … – kupiliśmy nową wagę, bo dotychczasowa zaczęła szaleć.
- Od nowej wagi, wagi ci nie ubędzie.
- Widzę, że Homiel ma humor dzisiaj – zaczynam się śmiać.
- Gdybym pił, też byłbym ciągle wesoły – Piotr lekko zgryźliwie.
- Czyści duchem nie skalają się alkoholem.
- Ciekawe … – pomyślałam, bo oboje jesteśmy abstynentami.
- Za Chrystusa często pito alkohol, musieli chyba chodzić ciągle podpici ? – znowu pytam.
- Wtedy zamożni pili wino, biedni pili wodę.
- Czytałam w jakimś opracowaniu napisanym przez księdza, że jako cieśla Jezus dobrze zarabiał.
- Na których komiksach ten ksiądz szkolony ?
- To biedaczek …
- Sam mówił, że nie ma gdzie głowy przyłożyć, czy tak mówi zamożny człowiek ?
- …… – i w tej chwili szczęka mi opadła. Homiel opowiadał o Jezusie tak, jakby to było zaledwie wczoraj.
Piotr zaczął narzekać na swoich ludzi, że są bezwolni i nie potrafią samodzielnie podejmować decyzji.
- Znając ciebie też na ich miejscu bałabym się podejmować decyzje. Ty wszystko musisz kontrolować … Ale nie mów ludziom, że wyjeżdżasz – za parę dni wracamy do Szczecina.
- Daj im odczuć, że bezpieczeństwo nie jest dane raz na zawsze – przypomniałam sobie słowa Homiela.
- Hmm …. Czy kobieta powinna pracować ? – pytam.
- Powinna coś robić, dzieci pozostawiać … – pokazał obraz chłopca narkomana. Chciał w ten sposób powiedzieć, że dzieci nie pilnowane mogą zejść na złą drogę.
- To jest nierealne w dzisiejszych czasach, kiedy trzeba opłacać wszystkie rachunki – Piotr odpowiada rzeczowo i ma rację.
- … Przywróć ustalony porządek – Homiel powtórzył słowa, które codziennie powtarzamy w modlitwie.
- O to się modlisz codziennie.
- Mąż pracuje, żona pracuje w domu.
- Nie wiesz, powiadam ci, kto ciężej pracuje.
- Święta racja! – i już oczami wyobraźni widzę miny tych wszystkich feministek, które by to słyszały.
Na koniec naszej kawy opowiadam Piotrowi o rozmowie przeprowadzanej z kwiaciarką. Nie sama rozmowa była istotna, lecz wyjątkowa życzliwość tej kobiety, co w tym mieście jest dość unikalne.
- W każdym mieście są życzliwi ludzie – mówi Piotr wzruszając ramionami.
- Nie miasto, a świat jest twoim domem.
Wieczorem.
Piotr po ciężkim dniu w pracy rozłożył się wygodnie na kanapie i otępiałym wzrokiem oglądał TV. W pewnym momencie się ożywił.
- W pracy o 15.00 poczułem obecność gacków. W głowie zbudowałem zbroję, którą się opasałem od stóp do głów. Poczułem wielką siłę piekła, a wtedy wypuściłem z siebie gigantyczną energię, bo chciałem rozwalić to towarzystwo. Ale najpierw spytałem Ojca …
- Ojcze mogę ?
- Na nic wszystkie nauki.
- Dlatego Mój Syn powiedział ci, byś się uczył, nie walczył.
- … No widzisz ? Nie uczysz się – przypomniałam sobie czego dotyczą te słowa.
Ciągle załatwiam gacki, macham tym mieczem w tą i wewte, a On w kremowej szacie ciągle idzie spokojnie dalej! Kiedy demony w końcu dopadły do Niego, trzymając ciągle swoją księgę w prawej ręce, spokojnie uniósł lewą rękę do góry i ich zatrzymał, nawet na nich nie spojrzał, bo cały czas czytał tę księgę! Wszystkie demony odskoczyły na tysiące kilometrów, nie zabijał ich, ale odsunął od siebie. Miał przy tym w sobie tyle spokoju, tyle spokoju…. - Po co ja ci jestem potrzeby, wszystko zrobisz sam ? – spytałem ciągle zdenerwowany. - Nie jesteś tylko po to, żeby walczyć, ale żeby się uczyć. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/06/26/okaleczasz-siebie-okaleczasz-mnie/
Piotr relacjonował dzisiejsze wydarzenie i jednocześnie pogłośnił ekran telewizora. Spojrzałam na niego zdziwiona.
- Oglądasz TV i jednocześnie mówisz o Ojcu ? – wierzyć mi się nie chce …
- …. Wiesz co teraz usłyszałem ? – Piotr się natychmiast wyprostował, a ja zrozumiałam, że to coś ważnego.
- Mały … Ja nie mogę konkurować z telewizją, a ty nie jesteś aż taka gwiazda.
- Ojcze wybacz mi.
- Nie robię nic innego, jak tylko ci wybaczam.
- Tęsknota większa niż grzechy.
Oboje się wzruszyliśmy. Baliśmy się odezwać i nastała cisza. Bojąc się odezwać, oglądaliśmy TV dalej. Pokazano wielką nowojorską bibliotekę.
- Nie mógłbym pracować w bibliotece.
- Tak mówi człowiek czynu, nie myślunku.
- Myślunku ? Chyba pomyślunku ! – Piotr poprawia.
- Pomyśleć, a myśleć to wielka różnica.
- …… – mistrzowska odpowiedź. Ja się nie odzywam na wszelki wypadek, bo nie jestem pewna z Kim rozmawia Piotr.
- Płacicie sobie tam na Górze za różne uczynki ?
- Każdy ma swoje zadania.
- U Nas się nie płaci, u Nas się jest.
Siedzieliśmy tak sobie dyskutując już o bieżących sprawach biznesowych, kiedy Piotr się wyprostował znowu.
- Ktoś przeszedł w długiej białej szacie, miał długie włosy … Usłyszałem …
- Czas zdjąć przesłonę.
Dopisane 18. 05. 2017 r.
- Sam mówił, że nie ma gdzie głowy przyłożyć – Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę [jeziora]. A przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za tobą, dokądkolwiek się udasz”. Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory, a ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć” (Mt 8,18–20).
- Czas zdjąć przesłonę – kojarzy mi się głównie z jednym. Robiąc zdjęcie Zielonego byłam 3 lata temu pewna, że dał się złapać. Kilka miesięcy później Homiel wytłumaczył, że nie dał się złapać, ale, że przesłona została zdjęta. Czyli aparat fotograficzny telefonu uchwycił to, co zostało nam na chwile odsłonięte. Piotr myśli, że kupując mi nowocześniejszy telefon czy aparat fotograficzny zacznę robić zdjęcia wszystkiego, co ludzkie oko nie łapie. Otóż nie. Aparat fotograficzny uchwyci Ich świat wtedy, gdy Oni na to pozwolą.
Przesłona według Homiela to nie tylko granica między naszymi światami, ale także „granica” powstrzymująca jakieś wydarzenia. Kojarzy mi się to z otwieraną bramką w boksach startowych.