02. 03. 15 r. Warszawa.
Przyjechałam do Warszawy z nadzieją, że będziemy rozmawiać z Homielem, a Piotr w ogóle nie miał na to ochoty. Chodził cały wkurzony, bo dookoła same problemy, a i Homiel milczał jak zaklęty. Piotr wyobraża sobie, że jak już rozmawia ze swoim aniołem, to powinien mieć wszystkie rozwiązania podane na tacy. Był więc na Niego obrażony, a ja na Piotra, ponieważ chyba ciągle zapomina z Kim ma do czynienia. Mam wrażenie, że najbardziej niezwykła rzecz na świecie stała się dla Piotra czymś absolutnie zwyczajnym. Obraziliśmy się na siebie w końcu i każdy zajął się sobą samym. W duchu jednak pomyślałam …
- Homiel, no zróbże coś, by zaczął Piotr rozmawiać.
Godzinę później Piotr poszedł na korytarz wyczyścić buty. Przyszedł po chwili i siadł obok mnie.
- Kiedy byłem w korytarzu, Homiel rzucił twój szalik na podłogę. Spytałem się o co Mu chodzi ?
- I co ? – natychmiast mnie zaciekawił.
- Nie bądź taki niemowa… odpowiedział – W tej samej chwili dosłownie ryknęłam radosnym śmiechem. Musiałam się szybko wytłumaczyć dlaczego aż tak.
Oczywiście zaraz potem zaczęłam analizować, czy szalik mógł sam spaść na podłogę. Jednakże widząc, jak go solidnie na haku powiesiłam, stwierdzam, że jest to raczej mało możliwe.
Gdy Piotr został w tak zabawny sposób „przywołany do porządku”, powiedział mi coś ciekawego.
- Kiedy wyszedłem z kościoła, znowu miałem wizję z aniołami. Działo się to w nocy, na oświetlonej księżycem polanie. Stało ta, z 200 Białych, a po drugiej stronie stało z 200 czarnych, przed czarnymi 3 dowódców. Widziałem w tych Białych brak siły, czarni też to widzieli. Obserwowałem to z góry. Spadłem na dół i stanąłem z przodu Białych i zanim cokolwiek czarni zdążyli powiedzieć, coś ze mnie wyszło. Mieczem ubiłem tych trzech, a resztę spaliłem… „Generałowie” byli więksi niż pozostali, wyczułem w Białych trwogę, szukałem jakiegoś dowódcy wśród nich. Kiedy zrobiłem swoje, klęknąłem, głowę schyliłem i czekałem co dalej… I koniec wizji.
- ???
- Zmartwiło mnie co innego. Nie wyczułem w Białych „powera”, energii. Nie rozumiem jednej rzeczy. Na Górze potrzebni są ci, co jednoczą. Nie rozumiem tego… Zobaczyłem ulgę Białych, kiedy czarni polegli. Te bidaki… Oni może i by walczyli, ale… czekali. We mnie taka agresja weszła na czarnych, ja bym im … – nie dokończył. Mogę sobie tylko wyobrazić, co chciałby im zrobić.
- Spytaj się, czy to jest prawidłowe co robisz ?
- Nie do końca… czuję.
- Co było złe ?
- To, że sprawiło ci przyjemność – Homiel wtrącił się do rozmowy.
- To prawda – przyznał Piotr.
- Ten obowiązek nigdy nie może ci sprawić przyjemności, to zło konieczne.
- Ciekawe kiedy się tego nauczysz… – byłam pełna wątpliwości.
- Mogłem nie wchodzić między nimi.
- Twoje wejście było niezbędne, ale zrób to z obowiązku, nie z przyjemności.
- Faktycznie zastanawiałem się, czy ich nie palić, czy się pobawić nimi, ale moim zdaniem Biali by przegrali.
- To twoje zdanie. Nie doceniasz Ich.
- To była próba dla ciebie, nie widzisz tego ? – teraz jestem tego pewna. Walka ze złem ma być czysta. Kiedy budzą się negatywne emocje, budzi się samo Zło i tworzy się koło zamknięte.
- Przyjdą więksi przeciwnicy, już nie tak łatwo sobie poradzisz.
- To co widzisz, to się dzieje tam naprawdę ? – spytałam.
- Jak najbardziej.
- Czy to jest naprawdę czy inscenizacja ?
- A czyż inscenizacje nie dzieją się naprawdę ?
- Masz walczyć z obowiązku, a nie przyjemności, a ty ciągle znajdujesz przyjemność.
- To prawda, znajduję, bo wiem, że dobrze robię. Tak było mi szkoda Białych, a tamci byli mocniejsi, nie daliby rady.
- Czy ty widziałeś kiedykolwiek bitwę między Białymi i czarnymi ? – spytałam, ponieważ to kolejna już wizja dotycząca pojedynku, w którym żadna ze stron tak naprawdę bezpośrednio nie bierze udziału.
- Nie, kiedy się szykowali to ja się włączyłem.
- Oni często się tak biją ?
- To nie jest walka o człowieka, to walka między światłem a mrokiem.
- Spójrz w kosmos w nocy, co widzisz ?
- Gwiazdy.
- Widzisz gwiazdy w czym ?
- W ciemności.
- Tak samo jest z światłem i ciemnością.
- I nigdy w tym świecie nie będzie inaczej.
- Dlaczego ?
- Bo trudniej byłoby, gdyby wszystko było białe.
Równowaga… Homiel wielokrotnie mówił, że we wszechświecie jest najważniejsza.
05. 03. 15 r. Warszawa.
Bardzo bolała mnie głowa, ale mimo to poszłam na umówioną poranną kawę. Siedząc w kawiarni miałam łzy w oczach, bo głowa bolała mnie już trzeci dzień. Piotr w pewnej chwili powiedział …
- Ja bym ci nieba przychylił.
- Nie musisz jej Nieba przychylać, Ono samo się o nią upomni.
Piotr bardzo się zdenerwował. Co znaczy upomnieć o coś ? To jak odebrać pożyczoną na jakiś dłuższy czas rzecz; upomnieć się — upominać się 1. «przypominając, poprosić o coś, zażądać czegoś» 2. «wziąć kogoś w obronę» http://sjp.pwn.pl/sjp/upomnieć_się;2533097
Oczywiście słowa słyszane od Homiela sprawdzam też w Biblii. Po upływie siedmiu lat powróciła ta kobieta z kraju Filistyńczyków i poszła do króla, aby upomnieć się o swój dom i swoje pole. http://biblia-online.pl/biblia,,,rozdzial,8,wers,1,0,12,1,t.html
Wieczorem czułam się znacznie lepiej. Na tyle, że mogliśmy sobie porozmawiać. Piotr opowiedział swoje przeżycia podczas modlitwy o 15.00.
- Poczułem Maryję, objęła mnie.
- Mocny to uścisk ?
- Niemocny, bardzo delikatny, poczułem tą delikatną główkę. Rozpłakałem się jak małe dziecko. Ona się we mnie wtuliła. Dlatego będę walczył z gackami do końca, ale muszę pamiętać, że to obowiązek, a nie satysfakcja… Poczułem Ją… Ona mi kiedyś podziękowała, że Ją wszędzie noszę, wożę w aucie … (p.s. duże zdjęcie) Od małego czułem zagrożenie i zawsze brałem Jej obraz do łóżka … Jako mały chłopak … Uciekałem do Matki Bożej i pamiętam jak moja mama znalazła mnie w łóżku, moja głowa na poduszce i Jej obraz obok … Podświadomie zawsze Ją szukałem. Tak mnie to wzruszyło dzisiaj … Poczułem jak mnie złapała za szyję, to było wspaniałe.
- ……..
- Usłyszałem na koniec …
- Nie tylko Nam zaufaj, ale daj się pozwolić prowadzić.
- … Ty nikomu nie ufasz, musisz nad wszystkim panować i kontrolować, masz taki charakter.
- Nawet nad najciemniejszymi sprawami zabłyśnie światło.
- Ciekawe … I co teraz zrobisz ? – jakoś trudno mi sobie to wyobrazić, by Piotr raptem się zmienił.
- …… – zamyśliliśmy się oboje.
- Dlaczego modlitwa jest lepsza niż rozmowa z Nimi ?
- Modlisz się, to znaczy, że prosisz. Ważne, prosisz do kogoś, kogo nie widzisz, a jednak wierzysz. Ja ich czuję.
- My ciebie też.
- Homiel chyba wysoko w hierarchii stoi, to chyba taki mały generał … Słyszę Jego żart.
- … Ale mnie rozszyfrowałeś …
- … Pokazał mi maszynę enigmę, to znaczy, że go rozszyfrowałem ?
- Na generała Mnie awansowałeś, ale szeregowcem też nie jestem.
- Kapral ! – krzyknęłam odkrywczo.
- O przepraszam … – roześmiał się na całego.
- Oficer ?
- Niech będzie oficer.
Zagadka za zagadką. Homiel, who really are you ?
Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych i będą coraz trudniejsze, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/03/