11. 09. 16 r. Warszawa.
Znowu niedziela i znowu jesteśmy u „naszego krzyża”. Widziałam, że Piotr się bardzo wzruszył, a to znaczy, że coś zobaczył albo usłyszał. Nie chciałam mu w tej mocno prywatnej chwili przeszkadzać i czekałam, aż wyjdziemy.
- Popatrzyłem na Chrystusa, a On pokazał mi moje serce … Wyglądało na początku jak dwa kryształy połączone ze sobą w nierównych kształtach, a potem się zaczęły zmieniać w zwykły kształt serca jak z piernika i zaczęły być białe, a potem zaczęły palić na żółto … I tym się wzruszyłem.
- Pięknie …
- Wiesz jak wygląda kryształ ? Takie prostokątne kształty, po czym zamienił je w serce, fajnie to wyglądało … Ot takie tam … Łezka mi poszła … Powiedział, bym się nie przejmował tym, co słyszę,
- … Bo masz czyste serce … I tym się wzruszyłem.
Kupiłam „Dzienniczek” św. Faustyny, by poznać rozmowy z Jezusem i je przeanalizować. Wczoraj przeczytałam mały fragment i się zmartwiłam. Używany przez nią język i styl jest tak ekstremalnie nabożny, że zaczęłam się zastanawiać, czy nasze rozmowy są w ogóle coś warte. Homiel na to …
- Każdy ma swój czas i epokę.
- Dostąpiła łaski.
- Czyż ona mówi prawdę, a wy nie ?
- Ale jej rozmowy są tak … poważne.
- My się nie nawracamy, My się znamy.
- Jesteśmy w swoim gronie.
- Nie bij głową o mur – … od jakiegoś czasu powtarzam to Piotrowi, że tłumaczenie ludziom o Bogu to jak walenie głową o mur.
- Gdybym miał powiedzieć po ziemsku, spotkały się szwagry.
- Cudownie mówisz, ale sama nie wiem … Piszę prosto, może zbyt prosto …
- Piszesz faktycznie – … faktologicznie.
- To powiedz, kto był pierwszy … Metatron, czy Enoch ? – nie skończyłam jeszcze zdania, kiedy w głowie sama ujrzałam odpowiedź: Metraton – Enoch – Metatron.
- … A historia kołem się toczy.
- Czy wszystko jest zależne od Ojca ?
- Nie mieszaj do wszystkich spraw Pana Boga.
- A Ciebie ?
- Jak prosisz, czemu nie … ? – uśmiechnął się.
- Mówiłeś, że nadchodzą zmiany..
- Dlatego chcę, żebyście pojechali … – wybieraliśmy się właśnie do Kazimierza Wielkiego.
- Dlaczego ?
- Sama zgadnij.
- ... Bo to minie – usłyszałam odpowiedź w głowie.
- Nie strasz …
- Nie straszę, przygotowuję do czegoś nowego i pięknego.
Będąc w klasztorze, który zawsze odwiedzamy będąc w Kazimierzu, usiedliśmy w znanej nam bocznej kapliczce, by chwilę w spokoju się pomodlić.
Niestety spokoju nie mieliśmy, ponieważ turyści wchodzili jeden za drugim jak do muzeum. Smutnie było to obserwować jak wchodząc ogarniali wzrokiem całą kaplicę, a nie zwracali uwagi na wielki obraz Chrystusa wiszący centralnie na ścianie. Nawet nie chciało im się przeżegnać. Piotr się nachylił do mnie i wyszeptał …
- Jezus powiedział, byś się tak nie oburzała na nich.
- Oni nie rozumieją. Za to wy jesteście za nich i dla nich.
- …. Jezu, daj znak, że jesteś – poprosiłam.
- Ty już nie potrzebujesz znaków.
- Wiesz, że Jestem.
Kiedy słyszy się takie słowa, niczego więcej nie trzeba. Piotr podszedł do figurki Maryi stojącej na parapecie. Przyłożył ręce do jej rozpostartych rąk i stali tak razem przez chwilę.
- Modlisz się za nich ?
- Modlę.
- A Ja cię zawsze słucham.
Wracając z Kazimierza opowiadałam Piotrowi o św. Pawle. Kiedyś opowieści o apostołach traktowałam jako legendy, a teraz traktuję jak ludzi z krwi i kości tyle, że żyjących „raptem” 2 tys. lat temu w nieco innych warunkach. Psychika ludzka się nie zmieniła. Historia Szawła jest wyjątkowa, widział Chrystusa na chwilę zaledwie, a stał się jego wielkim czcicielem. Inni apostołowie spędzili przy nim 3 długie lata i było za mało, by uwierzyć. Szaweł zabił, albo przyczynił się do zabicia Szymona, więc można uznać go w jakimś sensie za mordercę. Był zatwardziałym Faryzeuszem, a jednak to on Jezusa zrozumiał najlepiej. Nawet jako Żyd nie zgodził się ewangelizować Nie-żydów proponując im obrzezanie. Wiedział i myślał zdrowo – rozsądkowo. A więc przeszłość, można powiedzieć miał nieciekawą, a to jednak on stał się filarem chrześcijaństwa.
- Homiel, to prawda, że Paweł wyznaczył Piotrusiowi drogę ?
- Takiej prawdy nie znam.
- A jaka jest prawda ?
- Pan Bóg wyznaczył mu drogę, łącznie z tym, co jest nieprawdą.
- To co mam robić ? – pyta Piotr.
- To co robisz najlepiej, prowadź ludzi.
- Kiedy mówisz do nich, to nie ty mówisz, to Ja do nich mówię.
- ???
Zapadła cisza. Trzymałam w ręku długopis i zastanawiałam się, czy to zapisać. To były bardzo osobiste słowa i nie byłam pewna Kto teraz przemawia. Trzymałam więc długopis nad zeszytem gotowa pisać, ale się jeszcze wahałam.
- Słyszę… szrajben….
- Co ? – zaskoczył mnie, w pierwszej chwili nie wiedziałam o co chodzi.
- Szrajben słyszę … – powtórzył Piotr.
- Skąd znasz to słowo, w jakim kontekście to usłyszałeś ?
- No … Homiel powiedział to teraz, a co to znaczy ?
- Pisać, po niemiecku schreiben.
Mówiąc konkretnie wybałuszyłam ze zdziwienia oczy. Piotr nie zna niemieckiego w ogóle, parę zaledwie słów, których się osłuchał oglądając wojenne filmy.
- … A to chyba do ciebie w takim razie mówił, ale dlaczego po niemiecku ?
- Bo ty nie znasz, a ja znam. Pokazał znowu, że czyta w moich myślach. Zastanawiałam się właśnie, czy pisać o twoim prowadzeniu.
- … ??? – teraz i Piotr się zdziwił.
- Jak ty to robisz Homiel?
- To jest alchemia – śmiech.
- Homiel pokazał ci w ten sposób także, jak ważne jest moje pisanie.
- Dlaczego Homiel ? – pyta Piotr.
- Powstanie z tego coś pięknego.
- Naprawdę ?
- Ja to wiem.
Dawno już zrozumiałam jak ważne jest spisywanie wszystkiego. Szkoda, że Piotr ciągle tego nie rozumie. Wkurza się, kiedy wszędzie mam przy sobie kajet do notowania.
- Homiel znowu ci udowodnił, że czyta nasze myśli.
- Każde słowo słyszymy, każdy czyn widzimy, każdą myśl czujemy.
- Widziałeś tych ludzi w kościele ? Wchodzili i wychodzili, żadnej refleksji.
- Oni nawet nie są na początku drogi, bo na początku drogi zaczynają rozumieć.
- Rozumieć, a zrozumieć … – … to ogromna różnica.
Było już późno wieczorem, Piotr oglądał TV, a ja pisałam na komputerze.
- Mam ci coś przekazać.
- Przekaz Oli, że nadchodzą dla niej żniwa.
- Będą wierzyć w co piszesz, dlatego pisz.
- Taaak ? … Akurat !… – pierwsze co pomyślałam.
- ……
- Żeby zobaczyć tę ścianę… ( p. s. kryształową) nie musisz się już wychylać… – wychylać z za zakrętu … Zwrócił się do Piotra przypominając mu wizję.
Dopisane 01. 06. 2017 r.
- Kiedy mówisz do nich, to nie ty mówisz, to Ja do nich mówię – to działa w dwie strony. Nie tylko mówiąc do kogoś przemawia sam Jezus, ale słuchając kogoś słuchasz samego Jezusa. Zdarzały mi się takie chwile w życiu, które na długo zapadały w mojej pamięci. Miałam na przykład w głowie ważne pytanie, na które nie znałam odpowiedzi i taką odpowiedź otrzymywałam nieoczekiwanie od nieświadomej mego problemu osoby podczas zwykłej rozmowy. To zdarzało się tak często, że zaczęłam się wtedy zastanawiać, czy ktoś mnie jednak słucha. A było to bardzo dawno temu, na początku drogi, na długo przed Homielem. Zarówno Faustyna, jak A. Lenczewska potwierdza w swoich rozmowach, że tak się po prostu dzieje.
Wt. 24.III.92. g.11,40
Niech cię nie obchodzą słabości tych, przez których cię pouczam. Przyjmuj z czystym i otwartym sercem to, co do ciebie mówię ich ustami, co czynię ich rękoma, by poprowadzić cię drogą służby i miłości.
Pn. 18.I.93. g.9,10
Bądź czujna i rozpoznawaj, gdy mówię do ciebie posługując się ludźmi lub sytuacjami, bo może być też tak, że w czyichś słowach jest Mój głos. Mój głos zawsze jednak odzywa się w głębi serca wskazując na coś, co dociera do ciebie poprzez zmysły ciała.
Dzienniczek 169.
Ja wiem, że teraz jesteś spokojna, kiedy do ciebie mówię, a z chwilą, kiedy przestanę mówić, zaczniesz wyszukiwać wątpliwości, ale wiedz o tym, że tak utwierdzę duszą twoją, że chociażbyś chciała się niepokoić, nie będzie to w mocy twojej, a jako dowód, że ja mówią do ciebie, pójdziesz w drugim dniu rekolekcji do spowiedzi do tego kapłana, który ma rekolekcje. Zaraz pójdziesz do niego, kiedy skończy konsiderację, i przedstaw mu swoje obawy, jakie masz w stosunku do mnie, a ja ci odpowiem przez usta jego, a wtenczas ustaną obawy twoje. W tych rekolekcjach zachowaj tak ścisłe milczenie, jakoby nic wokoło ciebie nie istniało. Mówić będziesz tylko ze mną i ze spowiednikiem, przełożonych prosić będziesz tylko o pokuty.
979 ujrzałam Jezusa w czasie benedykcji, który mi powiedział te słowa: Bądź posłuszna we wszystkim kierownikowi swemu, jego słowo jest moją wolą, utwierdź się w głębi duszy, iż ja mówię przez usta jego i życzę sobie, abyś z tą samą prostotą (311) i szczerością odsłaniała mu stan swej duszy, jak czynisz przede mną; jeszcze ci raz powtarzam, córko moja, wiedz o tym, że słowo jego moją wolą jest dla ciebie.
Oni nie rozumieją. Za to wy jesteście za nich i dla nich.
