Żarty to się skończyły.

08. 04. 25 r. Warszawa.

• Usłyszałem takie zdanie nad ranem. Nie wiem, czy to od Ojca …
• Musicie się pogodzić, że pochodzi z Polski.
• … ??? …  Wiesz, co ci powiem ? Ja nie wierzę, aby samo pisanie mogło Chasydów przekonać. Niemożliwe. Słowa ? To za mało.
• Myślę, że to bawienie się w pogodę.
• A kto to wie poza nami … – machnęłam ręką.
• Nie martw się, z czasem się dowiesz.
• … To wielka zagadka, co ich przekonało – mruczę pod nosem.
• Tyle śladów zostawiłaś.
• … ??? … Ale to tylko słowa …
• Kasandra.
• … ??? … W Kasandrę nikt nie wierzył, a prawdę mówiła – Piotr przytomnie.

---

---

09. 04. 25 r. Warszawa.

Odwiedziła nas Katarzyna, właścicielka mieszkania, które wynajmujemy. Dotychczas rozmawiałam z nią tylko dwa razy i tylko przez telefon.

• Mam wrażenie, że ona chciała ciebie poznać osobiście – Piotr po namyśle.
• Mnie ? A po co ?
• A jak on zniknie, to z kim będziesz rozmawiać, gdy miesiąc go nie będzie ?
• …. Miesiąc …. ?
• Zgodnie z umową.
• Miesiąc ?!!! … – dopiero do mnie dotarło, że przecież to bardzo długo !
• Mówię ci, ona przyszła tu, żeby ciebie poznać.
• Kolejny stopień przygotowawczy.
• 30 dni … To miesiąc … Ale jakoś brzmi inaczej … – sama jestem zdziwiona tym odkryciem.

---

---

10. 04. 25 r. Warszawa.

Piotr rozmawiał z lekarzem, który kiedyś  życie mu ratował. Lekarz wypytywał o jego sprawy zdrowotne, a na koniec wygadał się, że na wykładach opowiada studentom o zawale Piotra jako o ciekawym przypadku medycznym.

• I wcale się nie dziwię. Nikt normalny by nie przeżył z taką przepustowością żył.
• To Ojciec trzyma mnie przy życiu, dla was.
• Nieprawda, trzymam cię dla Siebie.
• A wy się załapujecie – … do mnie.
• Znasz takie powiedzenie ? … Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu ?
• …. Oczywiście.
• W tym przypadku wszystkie drogi prowadzą do Piotra.
• Noooo, niestety …. – …. bo to Piotr trzyma cala rodzinę w całości i bezpieczeństwie.
• …. Ojciec kazał mi wczoraj wyciągnąć księgę Henocha i kazał czytać od 68 strony.
• Tak ? A co tam jest ?
• Poczytaj …

---

Wieczorem.

• No i co o tym myślisz wszystkim ? A może to żarty ? – wyczułam nutkę nadziei u Piotra.
• Żarty to się skończyły.
• … I będzie fala. Byłem przerażony, gdy zobaczyłem. Była wielgachna !
• A co czułeś ? Że zginiesz ?
• No właśnie nie, byłem przerażony, że się nie wdrapię … Nagle się na niej znalazłem.

• Tak mnie Ojciec zabierze, nagle …
• Na 14, czy 30 dni ?
• Właśnie, ja nie wiem. Co mam robić wtedy ? Czekać cały czas ?
• Widziałaś w wizji.
• … ??? … No tak .. Czekałam, aż przyjdziesz, a wszedł Jegomość.
• …. Ojciec mówi …
• Dużo robisz dla Ojca. Jesteś zapalczywa w tym, co robisz.
• Błogosławię ci tą drogę.

---

---

11. 04. 25 r. Warszawa.

Szykuje się zmiana pogody, szykuje się migrena.

• Twój kryształ przesunąłem do głowy. Tam ci się rozjaśnił.
• Zasiane zostało w twojej głowie ziarno spokoju.
• … Spokój w głowie, czy wewnętrzny spokój ?
• Migrenusie, które gryzą.
• … Zabawne określenie – pomyślałam.
• Takie czerwone robaczki cię gryzły, tak mi pokazali …
• … Niedługo święta i co dalej ? Ja wiem, ale nie powiem.
• … Chyba się stanie coś drugiego maja, tak słyszę.
• Drugiego maja ?
• Nooo drugiego …, tak słyszę – Piotr z naciskiem. 
• Lepiej nie myśl o tym w ogóle. Wiesz jak to z datami … – nie chce mi się nawet kończyć.

---

Wieczorem.

• Czuję niesamowitą bliskość Królestwa Bożego.
• …….. – spojrzałam na niego uważnie, dlaczego nie mówi po prostu „Nieba” ?
• A nie wiem, dlaczego to powiedziałem … – sam się zdziwił, jakby się zbudził z letargu.
• Tylko pisać …
• To jak łyk świeżego powietrza.

To prawda … Mówiąc Królestwo Boże poczułam energię błogości …